Het aantal Nederlanders dat in Extremadura woont, zal niet meer zijn dan een stuk of honderd. Veel meer zullen het er echt niet zijn. En dat in een gebied groter dan Nederland! Dat maakt mij natuurlijk nog veel meer buitenlander, want we zijn hier dus schaars. Dan ben ik ook nog eens tegen de twee meter lang, met blauwe ogen en de wilde haren (met mijn 52 jaar) zijn nog steeds natuurlijk blond. Al wordt het stukken dunner, maar dat zal me verder een worst wezen.
Flauwe grap
De mensen die mij oppervlakkig kennen – of alleen door mijn dagelijkse verschijning – begrijpen werkelijk niet wat ik hier te zoeken heb. Ze snappen het gewoon niet. Waarom woon ik niet aan de kust, hutje mutje tussen alle andere buitenlanders? Of in Madrid of in Barcelona? Altijd moet ik maar weer (in de bar) een verhaaltje ophangen dat ik hier werkelijk heel toevallig terecht gekomen ben, eerst de liefde voor Extremadura heb ontdekt en later de liefde voor mijn Spaanse Anabel en vervolgens bewust ben blijven plakken.
Extremeño hart
Dan moet ik er zo nodig ook nog altijd even bij vertellen dat voor ik hier in eerste instantie kwam, ik dacht dat deze streek één grote zandbak was met ondragelijke temperaturen. Maar nu weet ik wel beter. Zoveel beter dat ik er zelfs een boek over geschreven heb. Ik wil hier nooit meer weg. Met de ogen wagenwijd open luisteren ze altijd aandachtig naar mijn gebrabbel. En om direct weer een glaasje wijn aangeboden te krijgen – en later andersom – vertel ik altijd aan het eind van mijn betoog dat ik dan weliswaar in een Nederlands lijf zit, maar wel voorzien ben van een Extremeño hart. En dat werkt. Keer op keer. Want wat voelen ze zich gevleid als je als buitenlander Extremadura hoog in het vaandel hebt staan.
Politiek
Om de actualiteit nog even te benadrukken, gooi ik er tegenwoordig deze dagen ook nog even een flauwe grap in: jullie zouden hier de republiek Extremadura uit moeten roepen! Met het Iberico varken verwerkt in de vlag. Maar als het dan direct weer op politiek uitdraait, begin ik gelijk te kletsen over een of ander lokaal gerecht. Want met politiek wil ik niets meer te maken hebben… Zo lekker oppervlakkig ben ik gelukkig wel geworden in al die jaren. Dat gemekker overal en de hele dag door over politiek, ik trek het niet meer. Ook dat werkt altijd maar weer. Want eten en drinken staan als gespreksstof nog steeds op nummer één.
Fransman
Bij velen die mij niet persoonlijk kennen, smoezelen de vreemdste verhalen over mij rond. Zo hier en daar word ik de Rus genoemd, maar ook de Griek! Als ik ergens niet op lijk is het wel een soort Zorba de Griek. Maar goed, ik vraag me altijd wel af hoe dat soort praatjes ontstaan. Jaren geleden ben ik naar een barretje gegaan, waar ik trouwens nog steeds kom omdat ze er heerlijke morcilla (warme bloedworst) serveren, waar ze me vroegen of ik een Fransman was. Waarop ik in het Frans antwoord gaf… non, je ne parle pas français. Nou, dat was voor de eigenaar een echte bevestiging. Al jaren ben ik daar dus de Fransman. En dat laat ik maar zo. Waarom ook niet?
Kleine wereld
In al die jaren dat ik hier woon heb ik me nog nooit onwelkom gevoeld. Waar dan ook. En dat is fijn. Heel erg fijn. Altijd maar weer willen ze weten op welke manier dingen dan anders zijn in Nederland. En in één geval uiteraard in Frankrijk, maar ook daar red ik me steeds weer uit, want ik weet wel iets van dat eigenaardige land. De grote wereld in de dorpen is hier klein, heel erg klein. De meeste ‘gewone’ mannen of vrouwen uit elk dorp – net zoals ik doodgewoon ben – verlaten Extremadura zelden. En gaat al helemaal niet naar het buitenland op reis.
Thuis
Ik ga af en toe nog wel naar Nederland en daar houdt het ook wel mee op. Ik moet er niet aan denken om naar nog een ander land op reis te moeten. Nee, dank je de koekoek. Hier heb ik alles en hoef echt niets meer. Beter alles moddervet hier, dan een duur frutje lekkers elders. Daar is het leven te kort voor, maar ook mijn portemonnee veel te klein. Extremadura is mijn thuis en deze buitenlander wil dat graag zo houden.