Na bijna tien jaar flink veel in Extremadura te hebben bezocht, en ik er zelfs een boek over heb geschreven (Extremadura, bol.com) werd het de hoogste tijd voor niets. Helemaal niets. Nou ja… bijna niets, tegen het eentonige aan.
Zwaar met 35 graden
Ieder weekend en bijna alle vakanties zitten we hier. Buiten een beetje onderhoud, doen we hier bijna niets. Het is het altijd maar weer hetzelfde. Altijd maar weer uren in de keuken, in de zomer buiten en in de winter binnen. Altijd maar weer die fantastische vino de la tierra. Altijd maar weer die zalige pata negra, altijd maar weer dat geweldige lams, en rundvlees van de lokale slager of superverse visrechten en altijd maar weer die net geplukte kruiden als rozemarijn, salie en tijm. Altijd maar weer die cava en copas na de maaltijd. Altijd maar weer die eeuwig durende supergezelligheid met vrienden of familie op bezoek. Met altijd maar weer zomerse lunches die automatisch overgaan in het diner, waar twaalf uur aan tafel zitten, etend en drinkend, niet echt bijzonder meer is. Waar de Italiaanse Bertolli commercials een slap aftreksel zijn van de Spaanse Extremeño werkelijkheid (ja, ja). In de zomer, met maandenlang temperaturen van ver in de 35 graden, altijd maar weer dat hangen in en rond het zwembad. Altijd maar weer die schaduw moeten opzoeken.
Honderdduizenden vogels
Altijd maar weer die tafel dekken, in de zomer buiten, in de winter in de serre. In de herfst en de winter altijd maar weer die houtkachel aan. Altijd maar weer de lokale herenboertjes op bezoek, met illegaal gedistilleerde orujo blanco, zelfgemaakte waanzinnige chorizo en supersmakelijke patatera als ongevraagde spontane kadootjes. Altijd maar weer de negen half wilde aanloopkatten voeren. Dag in, dag uit bijna niet kunnen wachten tot het licht wordt om naar buiten te gaan. Altijd maar weer die honderdduizenden vogels bekijken die hier in onze tuin rondscharrelen of overvliegen. Altijd maar weer die dagelijkse siësta.
Saaie baan
Altijd maar weer die auto kunnen laten staan. Af en toe altijd maar weer een hapje eten in het dorp voor rond de 12 euro inclusief wijn met zijn tweeën. En altijd maar weer overdadig drankjes aangeboden krijgen van vele fantastische dorpsgenoten. En altijd maar weer rondjes terug geven. Altijd maar weer moeten uitleggen waarom ik bewust hier in Extremadura woon en niet tussen de duizenden andere buitenlanders aan de costas. Wanneer het strakblauw is altijd maar weer die sterrenhemel bekijken in de nacht. Altijd maar die tv uit hebben staan. Altijd maar weer die rust en die ruimte waar je verslaafd aan raakt en nergens anders meer naar toe zou willen of zou hoeven gaan.
Nee, het is hier in La Pedrana ongelofelijk saai en altijd maar weer hetzelfde. Iedere dag opnieuw. Het is maar goed dat ik gewoon een saaie baan in Cáceres heb. Zo maak ik tenminste nog eens wat mee.