En als ik naar buiten kijk zie ik mist. Een schemerige on-Spaanse mist. Voor hier althans, en zonder geluid is het griezelig. Heel Spanje slaapt. Want daar zijn ze hier goed in… de Spanjaardjes. Het zijn absoluut geen vroege vogels. Als ik soms op een dag in het weekend met een goede vriend (héél toevallig ook een Nederlander, en buiten nog één zijn er hier ook niet meer) om half acht in de ochtend de campo in ga, om eens even lekker niets te doen en natuur te snuiven, droomt heel Spanje nog.
Wat is dat toch met de Spanjaarden? De ochtendstond heeft goud in de mond. Maar daar moet je hier niet mee aankomen. Allereerst valt het door mij niet te vertalen en kijken ze je scheel aan, met een open vallende mond wanneer je verteld dat je morgen in het weekend, héél vroeg op pad gaat. Om niets te doen. Ik kan dan heel goed geïntegreerd zijn, maar blijf wat betreft dit soort zaken toch echt een hele rare buitenlander.
Pyama-volk achter gesloten rolluiken
Spanje is een écht pyjama-volk. Het liefst lopen ze thuis heel de dag, zolang het maar kan, in hun pyjama. En met alle rolluiken altijd maar potdicht, kan dat dan ook. Gelukkig heeft mijn Nederlandse revolutie in ons huis zijn vruchten afgeworpen. Ik wil daglicht! Altijd en overal. Dus bij ons zijn de rolluiken altijd omhoog. Tenzij, met 40 graden in de zomer. Maar daar zijn ze dan ook voor. Toen we nog een wekelijkse huishoudelijke hulp hadden, maar daar doen we niet meer aan, want ik heb totaal geen probleem om zelf de wc-potten met blote handen schoon te maken (en kan je wekelijks nog een extra keer uit eten), kwam ik soms op klaarlichte dag thuis en moest ik in het aarde donker op zoek naar de lichtknop. Wat een absurditeit.
Hello-Kitty, teddybeer-cultuur
Mijn Spaanse Anabel heeft ook een pyjama. Meerdere zelfs. En haar moeder en de vriend van haar moeder, en onze neven en nichten, en ooms en tantes. Ik moet er soms hard om lachen. Het ziet er namelijk niet uit. Van die hele foute… met beertjes, hondjes, poezen, schapen en dat soort dingen. Er heerst hier een heuse hello-kitty-teddybeer cultuur. En alleen intimi mogen je in dé pyjama zien. Anders generen ze zich dood. Dan denk ik weleens… hoe ver zijn we gekomen, ben ik daar dan bijna vijftig voor geworden? Maar gelukkig ben ik een kei in het relativeren.
Wakker van schaamte
Ik ben meer een man van de onderbroek. In de winter met, en in de zomer zonder. Ik weet me geen raad met een schapen-pak aan in bed. Laat staan met beertjes erop. Waar heb je dan nog een dekbed voor nodig? Ik zou de hele nacht wakker liggen van schaamte. Maar heel Spanje denkt daar blijkbaar anders over. Het zal dus wel aan mij liggen.
En wanneer de tijd daar is, net voor een klein beetje gerollebol, want ook dat zit nog steeds in mijn levenscyclus, is het ook een stuk makkelijker. Al die kleedlagen. Het moet allemaal gaandeweg uit, en daarna moet het in de meeste gevallen allemaal weer aan. Blijkbaar ben ik niet voor niets van de pure eenvoud. Het moet allemaal niet te ingewikkeld worden.
Uitslapen
Toch ben ik wel eens een tikkie jaloers. Ook ik zou wel eens een keertje willen uitslapen. Tot bijvoorbeeld ongeveer 9.30 uur. Maar ik kan het niet. Het zit niet in mijn systeem. Dus heb ik elk weekend alle tijd om telkens weer, keer op keer, een ontbijtje-op-bed te maken voor de allergrootste, en allerliefste slaapkont in de wereld… mijn Spaanse Anabel.