Voor mijn familie hier is er altijd wel een aanleiding en een gelegenheid om ergens te gaan lunchen of te dineren. En als dat er niet direct is, dan wordt er altijd wel wat bedacht. Alles draait altijd rond een maaltijd, want alleen op de koffie-met-een-koekje komen, is er hier in Spanje niet bij. En dat kan dus overal plaatsvinden. Van een barretje tot een restaurantje, thuis of rond een familiair buitenhuis hier of daar.
Heel leuk en gezellig, maar soms ben ik het na al die jaren wel eens spuugzat. Altijd maar weer geforceerd moeten eten en drinken. Soms een beetje teveel van het goede. En je komt er maar niet onderuit. Maar het eten is top. Gelukkig varieert het gezelschap altijd en dus, keer op keer weer aanleiding om een lang niet gezien familielid weer eens te spreken. En uiteraard een glaasje te heffen. Toch valt het altijd weer reuze mee en heb ik de volgende dag altijd heel veel spijt, wanneer ik er dan toch maar een keer onderuit gekomen ben.
Feestdagen
Mijn Spaanse Anabel houdt dagelijks onze agenda bij. En daar is ze heel goed in. Zomaar één item, naast haar honderdduizenden andere geweldige eigenschappen. Een hele organisatie, en constant rekening houdend met onze talloze vrije werkdagen en weekenden. Ik schat zo’n 20 stuks extra feestdagen dan in Nederland. Want er is altijd wel weer een speciaal dagje dat heel Spanje plat ligt, of de provincie, of mijn stadje Cáceres. En als het in het weekend valt, dan wordt er altijd een vrijdag of een maandag aangeplakt. En iedere keer moet ik weer vragen waar we dat nu weer aan te danken hebben. Het zijn er zóveel dat ik het maar niet in mijn hoofd kan opslaan.
Station
Laatst hadden we weer eens iets héél belangrijks te vieren. Gewoon de verjaardag van mijn Spaanse schoonzus. Haar vader heeft een buitenhuisje in een min of meer vergane-glorie-dorpje. Een dorpje gebouwd rondom een ooit belangrijk station. Niet ver hier vandaan. Een stationnetje, waar nu nog maar twee treinen per dag stoppen. Maar meer voor de machinist om even zijn benen te strekken dan dat er mensen in of uit stappen. De helft van alle huizen is zwaar vervallen of staat leeg. Een soort slagveld dorpje. Maar de sfeer is overweldigend. Ik hou daar wel van. En je staat er weer eens bij stil dat niets zal blijven zoals het is. Of was. Er is nog één piepklein kerkje, waar een handjevol sloffende wandelstok-overlevenden iedere zondag nog een mis bijwonen. Ik schat in dat het nog maar een paar jaar duurt voordat ook hier de deur voor eeuwig op slot gaat.
Van-oma-op-oma-recepten
De stationshal van het stationnetje is al weer jaren een bar, waar je ook lekker kunt eten. Het enige nog geopende in het dorp. Vervallen dorpse ondernemerslust. Met de oudste oma uit de wijde omgeving in de keuken. Voor mij is dat altijd goed nieuws. Bij het horen van de combinatie oma-en-keuken, loopt het water me direct uit de mond. Dat is cultuur, sfeer, met van-oma-op-oma-recepten en gewoonweg altijd maar weer verdomd lekker. Wat je dan ook eet. En wat ook zo fantastisch is, dat je onder de parasol, buiten op het perron zit te lunchen. Met vele vervallen, lege spoorbanen als uitzicht. Aan één lange tafel. Met een mannetje of twintig. En alles kan en mag.
Eigengemaakte wijn
De 78-jarige vader van mijn schoonzus, had zijn eigengemaakte wijn en koffielikeur meegenomen en er werd, zoals altijd maar weer, rijkelijk geschonken. Een fractie nadat de uitbater de wijn zag staan, stonden er vrijwel direct glazen op tafel. Zonder gemopper of kurkgeld, maar wel ook een glas voor hem. Ook hij was razend nieuwsgierig naar het druivennat. Voor hem en zijn oma was er immers al een omzetje vanuit de geserveerde maaltijden. Veel dingen zijn hier gelukkig nog steeds zoals ze zouden moeten zijn.
Trein uit Madrid
De vader van mijn schoonzus heeft heel zijn leven als machinist gewerkt. Plots arriveerde een volle trein vanuit Madrid. Toen de machinist daarvan de vader van mijn schoonzus goed onderuit aan een glaasje zag zitten, stopte hij de trein. Maar de trein had niets te zoeken op ons perron. De machinist wel. Hij stapte uit en wandelde over de vele geroeste sporen richting de bar om elkaar even te begroeten. En onder luid tegenstribbelend gebrul hoorde ik dat hij nog aan het werk was en niets kon drinken, wat niets opleverde, en ging er binnen stiekem aan de bar toch even snel een klein glaasje in. Vijf minuten later verliet hij, met zijn trein vol verontwaardigde reizigers, ons station. Ja, tijdens deze lunch was het óns station. Ook dit middagmaal liep weer uit tot een uur of tien in de avond. Alsof je midden in de meest geweldige film zit. Er gebeurt altijd iets buitengewoons, tijdens onze vermakelijk familiedingetjes.