Wat mij in al die jaren is opgevallen is dat hier de kwaliteit aardig te wensen overlaat. En dan zeg ik het heel erg netjes. Zeker voor wat het de betaalde klussers betreft. Niet voor iedereen, maar wel voor velen. En bijna alle opdrachtgevers gaan er altijd maar vanuit dat alles goed komt.
Ze betalen vreemd genoeg direct al bij opdracht. Het volle pond. Het is hier ook moeilijk eisen te stellen als je geen echte referentiepunten hebt. Weet jij veel hoe het dan wel moet, of nog belangrijker… hoe het ook kan, of wie het dan wel zou kunnen. Als de problemen maar verholpen worden. En heel zelden worden klussen daadwerkelijk en definitief afgemaakt. Soms gaat er nog wel eens een generatie overheen. De klusser heeft zijn centen immers al binnen. En met duizend barretjes in mijn stadje zijn de verleidingen immens groot. Dit gebied in Spanje slaagt er nog steeds maar niet in om een beetje mee te komen. Maar waarom zou je ook.
Knijpspuit
Als je hier aandelen zou bezitten van silicone firma’s, dan zou je er warmpjes bijzitten. Want silicone is een nieuwe trending-topic. Voor de twitteraars dan. Van een siliconemaffia kan je nog net niet spreken, dat is een iets te groot woord en daarom gebruik ik het ook niet. Maar net als brood, is het bijna overal verkrijgbaar. Voor de meest onmogelijke reparaties komen Klusser en Co standaard al met de knijpspuit aanzetten. Bij het eerste gesprek wordt er al geknepen. Eerst even spuiten. Alsof je naar de meest futuristische film staat te kijken. Alles wordt er mee ‘opgelost’. En een beetje afwerking is voor dovemans oren. Ik zeg wel eens tegen mijn Spaanse Anabel dat een kind van acht jaar het stukken beter kan. Maar dan wel één uit noord Europa! Ze kijkt me dan geregeld aan met gefronste wenkbrauwen. Dat mag ik natuurlijk weer niet zeggen, maar het zou toch zomaar kunnen. En ik heb dan de grootste LOL. Of moet je tegenwoordig ‘HaHa’ visualiseren. Met mijn vijftig jaar, is de afstand met de moderne dingetjes steeds groter aan het worden. En zeker als je hier woont. Maar ik ben nu eenmaal iemand die graag buitensporig overdrijft en daar onbeschaamd om kan gniffelen. Maar toch.
Grondverf, waarom?
Ik ken een zekere Antonio. Een aardige kerel en altijd in voor een gezellig, maar totaal overbodig gesprek. Hij is een meester in het nergens over hebben. Als ik hem soms spontaan tegen het lijf loop, kost het me zeker een half uur. En als ik weer weg wandel, weet ik niets, maar dan ook niets meer dan een half uur daarvoor. Hij is ooit als schilder ‘plots’ opgestaan en zie… er was een schilder. Grondverf daar doet ie niet aan. Net als schuren. Als het net geschilderd is ziet het er toch netjes uit? Weg roest of houtrot. Dat moet je dan dus maar respecteren. Hij heeft zijn bedrijvigheid intussen aardig uitgebreid. Hele badkamers creëert hij tegenwoordig. Alles wat op zijn pad komt. Dat hij alweer wat klanten kwijt is, dat deert hem niet. En het waarom, al helemaal niet. Uit zijn mond hoorde ik ooit de wijze les van zijn vader: nooit… maar dan ook nooit, iets echt afmaken. Als het even kan, iets laten lekken, net niet vastzetten of wat dan ook! Anders bellen ze je nooit meer en ben je dus een klant kwijt. Wat een eyeopener… zó heb ik er nog nooit over nagedacht. Het kan dus ook anders. Een gat in de markt!
Bekabeling
Ik voelde een soort van cynisch medelijden met een buitenlands echtpaar dat hun net afgebouwde huis nog even liet voorzien van alle elektriciteit. Bekabeling. Een leuke vent, een mooie prijs en hij kon morgen al beginnen. Uiteindelijk was alles overal over-bekabeld met alleen maar zwarte kabel. Stopcontacten met zeven te dunne zwarte draden en niet eens geschikt voor apparatuur. Kom daar maar weer eens uit. Hooguit voor een peertje hier en daar. Maar wel zes uur bezig om één lampje te laten branden. En alles afgekeurd. Een beetje dom. Een beetje heel erg dom.
Mañana
Problemen met Klusser en Co zijn er hier wel om over te praten, maar niet direct om op te lossen. Er is het altijd maar terugkerende mañana. Want mañana is het ook weer mañana. En de dagelijkse cultuur moet hoog in het vaandel gehesen blijven. Vooruitgang is hier bijna een lelijk woord. Ze willen wel, maar weinige werken er aan mee. Het zit gewoonweg niet in de denktank. Maar ik vermaak me wel en voor wat mij betreft mag alles blijven zoals het is. Een rem op progressie is zo gek nog niet. En de broer van de overbuurman van de zus van mijn kapper denkt er net zo over. Er zijn wel belangrijkere zaken… het glas heffen met Klusser en Co in de bar bijvoorbeeld.