Hoe diep ik ook mee ga in de Spaanse wereld – mijn wereld – blijf ik Nederlander. Wel eentje die zoals een Spanjaard mij pas vertelde… ‘jij bent nog Spaanser dan de meeste Spanjaarden’. Zwaar overdreven en een beetje griezelig, maar zo hoor ik het toch graag. Integreren is niet alleen een kwestie van in willen leven, maar het ook doen. En dat doe ik maar al te graag. Je kunt hier ook niet anders, eigen taalgenoten zijn hier bijna niet te vinden. Ik ben er dan ook heel erg goed in geworden. En het smaakt constant naar meer.
Goddelijke kijkcijferkanonnen
Desalniettemin ervaar ik ook de Spaanse dingetjes die me doen gruwelen. De Spaanse TV bijvoorbeeld. Wat een trieste bedoening. Nu heb ik begrepen dat de Italiaanse Berlusconi een aardige vinger in de pap heeft in Spanje. En niet alleen zijn vinger. RTL over de volle breedte, maar dan totáál zonder inhoud. Zet een beeldschone vrouw voor de camera – over wat dan ook – en kijkcijfers exploderen. En hij kan het weten! Wanneer ik dan wel eens kijk (want in elke willekeurige bar hier, kom je er niet onderuit), blijf ik soms minuten lang hangen bij dezelfde dame. Als het ooit zo bedoeld is, dan is de spijker in één keer op z’n kop geslagen. Wat een hemelse schepsels. Het laatste is wel (tijdens zo’n persoonlijk intiem moment), dat ik enige interesse heb in het desbetreffende programma. Al heeft ze het over een doosje Tupperware, ik blijf hangen. Fascinerend! Driedimensionale goddelijke kijkcijferkanonnen. En dat de inhoud er dan even helemaal niet toe doet, doet er niets aan af. Voor mij dan, want vaak gaat het toch nergens over.
Maar even alle gekheid op een stokje, het is triest gesteld met de Spaanse TV. De meest absurdistische series zijn voor mij de Zuid-Amerikaanse soaps. Hoe is het toch mogelijk dat dit wordt uitgezonden. Maar nog erger… dat er een publiek voor is. Pure aan elkaar geplakte introductie-scènes van jaren tachtig porno, maar dan zonder enige vorm van seks. Glitterende shit over nog meer glitterende shit. Scènes zonder enige vorm van acteertalent en zonder enige normale dialoog. Razend populair, en nog meer in de latino landen.
‘Die heilige sport’
En dan heb je ook nog een berg commerciële waarzeggers en toekomstvoorspellers. Van die geldtrekkende onzin, waar zielige labiele mensen keer op keer weer intuinen. In Nederland al jaren terecht verboden. Of het nieuws… altijd maar het nieuws, met herhaling op herhaling. En over de eeuwige reclameblokken maar niet te spreken. De hele dag maar door. En dan die ‘heilige’ sport. Altijd maar weer dat ge-voet-bal. Ik ben trouwens (heel stiekem) erg blij dat Nederland er dit EK niet bij is. Word ik in ieder geval even niet meer lastiggevallen over zaken waar ik toch totaal geen interesse in, of verstand van heb. En als ze er over beginnen, zeg ik altijd dat ik voor Spanje ben. Einde gesprek en bijna altijd goed voor een gratis rondje (met tapa). En dan kunnen we het direct over eten gaan hebben. Daar houden ze hier wel van, van dit soort Nederlanders.
Ik ben meer een man van de radio. Maar wel van de Nederlandse radio. Praat radio. Dit, samen met mijn digitale kranten (ook Spaanse uiteraard) houdt me op de hoogte van deze totaal uit balans geraakte wereld. Want mijn hersenpan kan niet zonder. Zeker hier niet.
Prachtige Spaanse series
Gelukkig is er hier en daar nog wel iets van mijn gading te vinden. Docu-tv. TVE 2, als ik daar dan eens behoefte aan heb. En er zijn voor de liefhebbers prachtige Spaanse series over het verleden van Spanje, zoals Isabel Católica of Carlos 5. En een Engelse of Amerikaanse film altijd even omzetten naar de originele taal (ja, dat kan!), want liever geen film dan een Engelstalige film ingesproken in het Spaans. Maar geen schotel voor mij om Nederland te mogen ontvangen. Nee, dankjewel. Het spijt me voor velen, maar ik zou diep ongelukkig worden om samen met drie miljoen Nederlanders Heel Holland Bakt, of Boer Zoekt Vrouw te moeten kijken. Ik sta véél liever zelf zielsalleen uren in de keuken. En mijn Spaanse Anabel denkt daar net zo over. Wat dacht je… die kan niet wachten tot ik weer met volle schalen de keuken uit wandel.
Vreemde vogel
Dus eigenlijk is de (letterlijke) tv-wereld zo’n beetje overal en alles van het zelfde laken en pak. Waarbij ik misschien wel kan constateren dat het allemaal aan mij ligt. En niet aan de gemiddelde kijker. Ik had al een vermoeden dat ik wellicht een vreemde vogel zou zijn. Wat moet je hier anders ook, in het voor velen, door alles en iedereen verlaten, eenzame en niets gebeurende Spaanse Extremadura. Maar niet voor mij… want ik heb mijn eigen geliefd televisiekanaal. 24 uur per dag, direct live via mijn eigen ogen en met een geweldige regie vanuit mijn eigen bovenkamer. In mijn meest geweldige omgeving. En ik kan er maar geen genoeg van krijgen.