Mijn jaarlijkse en persoonlijke Rudi Carell autoshow… Mijn trouwe huis-, tuin- en keukenhulp kan nog jaren mee. Voor de echte trips nemen we altijd het motorrijtuigje van mijn Spaanse Anabel. Dat is trouwens ook een Seat. We drinken hier per slot van rekening ook geen Italiaanse of Duitse wijn. Haar auto zit vol met digitale frutseltjes en mooi gekleurde moderne lampjes. Net zoals in alle wat nieuwere auto’s, neem ik aan. Als mijn trouwe bondgenoot het begeeft, heb ik het voornemen om een nog oudere auto te kopen. Ik ben stiekem een beetje verliefd geworden op van die karretjes uit de jaren zeventig of tachtig. Autootjes boordenvol niets. Ook zegenend voor mijn been-, en armspieren. Want het is keihard werken. Ik zou bijna zeggen: toen was een auto nog heel gewoon. En hier doen ze nergens moeilijk over.
Dankjewel Europa
Voor mijn autoverzekering betaal ik ongeveer 350 euro per jaar, en de wegenbelasting mag er ook wel zijn… 100 euro (en voor haar Seat zelfs 50 euro) per jaar. Dat is volgens mij alleen een vergoeding om de vangrails af te stoffen. Dat kan ook haast niet anders, want er ligt hier in Extremadura een nieuw wegennet van heb ik jou daar – en nagenoeg zonder gebruikers. Dankjewel Europa. Je hebt soms een verrekijker nodig om auto’s voor of achter je te kunnen ontdekken. Als ze er dus al zijn. Ik heb hier in tien jaar nog nooit in de file gestaan.
Lopendebandwerk
Om hier een auto te laten keuren is altijd een feest. Je moet er wel even bij blijven, want van alle kanten wordt er geroepen om bepaalde handelingen te doen. Je zit zelf in de auto, en rijdt beetje bij beetje heel zachtjes verder, waarbij diverse monteurs hele deskundige keuringszaken uitvoeren. Lopendebandwerk eigenlijk. Je lampjes laten knipperen, ruitenwissers laten schuiven, even sproeien en het rempedaal twee maal indrukken wanneer de voorbanden en later de achterbanden op een soort – in de vloer ingebouwde – wals staan.
Het enige jaarlijkse probleem zijn de ruitenwissertjes. Die moet ik altijd vooraf vernieuwen voor 3 euro per set, want de rubbertjes trekken de snikhete zomers maar niet. Dat zal dan ook wel met de prijs te maken hebben. En als laatste hoor je wel iemand, maar zie je niemand. Die mecánico zit namelijk in een soort vloerkuil, onder je auto waar je dus boven hangt. Daar zal best wel een woord voor zijn maar dat is even niet belangrijk. Waarbij hij in een microfoon buldert om je stuur geforceerd naar links en naar rechts te draaien en tegelijkertijd nog eens het rempedaal in te drukken. Na een – 4 minuten lange – uitbundige keuring mag je de auto weer parkeren en wachten op het keuringsbewijs. Klaar is Kees.
Graag geziene gast
Voor nog net geen 30 euro en een heel jaar geldig. Voor het bandenprofiel, de bandenspanning, schroefjes, fröbeltjes, dingetjes, spiegeltjes, de uitlaatgassen en zaken onder de motorkap mag je zelf de keuringsmeester uithangen. Het komt al jaren niet meer aan de orde. Ik ben dan ook een graag geziene gast. En mocht er toch nog iets aan de hand zijn, dan heb je een jaar de tijd om het voor de volgende keuring in orde te maken. Officieel moet dat eigenlijk ietsje sneller, maar in die 10 jaar ben ik hier nog nooit aangehouden.
Maar geen afspraak maken rond de koffietijd. Want alles en iedereen verdwijnt spoorloos, om pas een half uur later vanuit het niets weer tevoorschijn te komen. Een leuk jaarlijks uitje, zo’n apk-tje Español.