Dat ‘iets’ zal wel weer uitlopen op een kolderiek vreet-festijn. Zo’n hele zware lunch die naar mate de dag verloopt, versmelt in net zo’n machtig diner. Dan moet ik weer aanschuiven voor een tafel-zit-sessie van een dikke… ja, wat zal het zijn… 12 uur?
Als ik eenmaal aan het vierpotige zitmeubel aangeschoven ben, dan gaat het nog wel. Ik ken mezelf inmiddels donders goed. Altijd begint het weer met de vraag waar ik zin in heb. En die eerste vraag wordt door mij keer op keer beantwoord met… doe mij maar een glaasje wijn. Er is altijd keuze genoeg, en van de hoeveelheid nog heel veel meer.
Drupje wijn
Als hartje Spanje kenner weet ik inmiddels dat het Romeinse bloed er hier nog steeds goed inzit. Ik hoef alleen maar aan de Romeinse keizer Maximianus te denken en weet direct dat er maar weinig veranderd is. Je zou trouwens maar zo heten. Nou ja… de enige orgies die zich in mijn Spaanse familie afspelen zijn die van de maaltijd-jam-sessies. En wat denk je zelf, na 12 uur aan tafel? Ik heb een soort veiligheidsgordel nodig om niet van mijn stoel af te hoeven vallen. Mijn bloeddruk is tijdens en na afloop van dit soort momenten alleen nog maar energiek met het verteren van alle spijzen. En nergens anders voor.
Het consumeren van een drupje wijn daarbij helpt gelukkig altijd. Soms durf ik statistieken niet meer te geloven die vertellen dat de gemiddelde Spanjaarden nog steeds de oudsten worden van heel Europa. Dat zal dan toch ook wel met iets anders te maken hebben, lijkt me. Een lekker zonnetje misschien? Want, dat dit soort Mediterrane menuutjes zo nodig super gezond moeten zijn, is natuurlijk de grootst mogelijke lariekoek. Maak dat de kat maar wijs. Maar wel erg lekker!
Paar kilootjes
Een week geleden was er alweer een familie groeps-app aangemaakt onder de noemer navidad. Daar was ik al bang voor. Kerst is weer in aantocht. Nog die zelfde dag heb ik me uit de groep verwijderd. Alles kwam weer voorbij in zo’n 60 beeps. Van tapas, soep, salades, vlees, pata negra, patrijsjes, vis, schaaldieren, desserts, bier, welke wijn, sterke drank, de merken gin, en wel of geen speenvarken, houtoven of BBQ. Die berichtjes kwamen al de eerste dag! Tegen de tijd dat het daadwerkelijk kerst is, zit je aan de 1500 berichten! Nee, dank je de koekoek. Mijn Spaanse Anabel is er nu al helemaal klaar voor, want bij haar zijn er alvast flink wat kilootjes vanaf. Regeren is vooruit zien, denk ik dan.
Genoeglijk eetfeestje
Gelukkig vieren we de kerst altijd weer in het familie-vakantie-buitenhuis (met zwembad, maar nu te fris) en kan ik er zo rond zes uur in de namiddag even tussen uitknijpen voor een kleine broodnodige siësta, om een uurtje later weer aan te schuiven. Mijn lichte frustratie over deze absurde katholieke overdaad zal wel te maken hebben met mijn protestantse afkomst. Dat blijft altijd maar terugkomen. Desalniettemin ben ik, wanneer ik eenmaal plaatsgenomen heb – en met een tweede glaasje wijn achter de kiezen – een meer dan tevreden mens. Ik zou wel gek zijn… wie is nu niet dol op een genoeglijk eetfeestje? Het openhaardje knispert altijd lekker huiselijk. Want dat staat ook hier in Spanje altijd buiten kijf: de absolute zekerheid van gezelligheid en hoe later het wordt, hoe beter de sfeer. En een beetje keihard en overdreven Flamenco muziek op zijn tijd, kan ook geen kwaad.
Generale repetitie
Waar ik eigenlijk het meest tegenop zie, is het vervolg van deze traditionele Spaanse familie kerstdag. De dag erna doen we het hele gebeuren nóg een keer opnieuw! Alsof de eerste dag alleen maar een soort generale repetitie was. De Spaanse kerst stopt pas op zeven januari met – ervoor, tijdens en erna – ook nog veelvuldig een tapa met een glaasje hier en daar. Ik leef dan ook lijdzaam toe naar het einde van dit sportieve feestmaandje. Fijne dagen.