Dat zei mijn moeder al over mij toen ik nog maar een jaar of zes was. Ik was volgens haar toen al totaal niet geschikt voor het Nederlandse klimaat. Bij vijf graden of minder gaat bij mij automatisch de lange onderbroek aan. Tot een paar jaar geleden had ik nog twee van die witte oude mannen-onderbroeken van de Wibra of Zeeman. Met van die absurd grote oude mannen-gulpen. Die heb ik maar weggedaan toen ik er achter kwam dat deze broeken – hoe onschuldig ook – mijn huiselijke erotische uurtjes gingen beïnvloeden. Keer op keer kwam mijn Spaanse Anabel bijna niet meer bij van haar overdadige en buitensporige lachsalvo. Het enige dat er nog aan ontbrak was de heupgordel met een holster en pistool, de cowboyhoed, kauwgom en een sigaartje in mijn mondhoek. Om het niet nog erger te maken, waren die kledingstukken wel altijd spierwit en zonder vlekken.
Tegenwoordig heb ik van die warme, moderne, flitsende, zwarte thermo onderkleding, die strak over de huid getrokken zit. Dat is wel even andere koek. Het enige nadeel hiervan is dat ik deze stiekem soms liever zelf uit wil trekken. Ik ben per slot van rekening ook geen achttien meer.
Veertig graden
Goed, maar hier in mijn Spaanse stadje houden ze ook helemaal niet van de kou. Het frustrerende is dat alles en iedereen mij over dit tijdelijk koudefront aanspreekt. ‘Jij als Noorderling moet dit toch wel geweldig vinden’, hoor ik keer op keer. ‘Jij bent het gewend’ en ‘Krijg je nu geen heimwee?’ Ik beantwoord hun reacties altijd met een uiterst warme en lachende respons: ‘Geef mij maar 40 graden!’, waarna iedereen altijd direct beseft dat ze de plank hebben misgeslagen. Want waar niemand hier op zit te wachten, is op de veertig graden in de zomer. Ik dus wel… Ach ja, weten zij veel.
Dik ingepakt
Hier lopen de Spanjaarden bij vijf graden of nog kouder erbij alsof ze per direct op een expeditie naar Antarctica moeten of over een uurtje boven op de Mount Everest zullen worden afgezet. Boodschappen worden genegeerd, energieverslindende elektrische kacheltjes van alle soorten en maten gaan in de hoogste stand en overal verschijnen er dekens voor op de bank. In Nederland is het allemaal iets rooskleuriger; daar zien ze nog iets van de gemoedelijkheid tegemoet, met kans op een laagje sneeuw en hele dikke ijspret. Leuk voor de kinderen en extra behaaglijkheid in een overdreven verwarmd huis.
Mottenballen
Voor iemand zo als ik, die totaal niet van de kou houdt, is het een soort korte oplaadperiode. Even stilstaan bij het besef dat het straks allemaal weer anders wordt. Daarom beleef ik mijn kleine onplezierige en onalledaagse traject toch uitermate positief. Want ik weet wat me te wachten staat. Ik kijk nu al weer uit naar het schitterende zonovergoten voorjaar dat overgaat in een blauwe, bloedhete zomer met ontelbare zwoele zomeravonden zonder een drupje regen en dat eind oktober weer superlangzaam afbouwt naar de winter. Die twee maandjes frisheid zijn voor mij dan ook goed te doen. En het zou zomaar kunnen dat ik over twee weken alweer rond lunchtijd op het terras in het zonnetje iets kan nuttigen. Uiteraard zonder lange onderbroek, want die gaat dan weer voor een maand of tien tussen de mottenballen. Toch wel lekker, even zo’n fris Spaans wintertje.