De afwezigheid van interessante banen is natuurlijk een dingetje als je graag wilt (blijven) wonen op het Spaanse platteland. Toch zijn er nog tal van andere ongemakken die variëren van heel ver moeten rijden voor voorzieningen zoals artsen, apotheken, grote inkopen doen tot het gewoon even iets zoeken op het internet via je mobiele telefoon. Laat staan als je een bedrijf wilt beginnen.
In sommige delen van het berggebied Picos de Europa is er bijvoorbeeld geen enkele vorm van dekking zodat mensen daar niet eens het alarmnummer 112 kunnen bellen. In restaurants in die gebieden waar toch regelmatig ook toeristen komen, is het niet mogelijk met pinpas of creditcard te betalen en moeten restaurant eigenaren er regelmatig maar op vertrouwen dat klanten achteraf alsnog het geld overmaken.
Ondanks dat 75 procent van de Spaanse huishoudens toegang heeft tot glasvezel met een downloadsnelheid van 100 megabytes of meer per seconde bestaan er zones in het land waar het nog niet eens mogelijk is een bericht via Whatsapp te sturen of waar het plegen van een telefoontje geen sinecure is. Er zijn dorpen zoals Soto de Sajambre in León waar providers als Movistar, Vodafone en Orange een ‘punto de cobertura’ (punt met bereik) hebben ingesteld buiten het dorp. Hier kunnen inwoners dan bovenop een steen gaan staan om zo het internetsignaal te kunnen ontvangen. In León in de streek Babia die uit veertien dorpjes bestaat, hebben zeven van die dorpjes geen vaste telefoonlijn. Zelfs televisiekijken is hier lastig zodat het inwoners erg veel moeite kost om op de hoogte te blijven van wat er in de wereld gebeurt.
Waar het in Madrid mogelijk is om een aflevering van een uur (1GB) van een of andere serie te downloaden, duurt dat in Caín de Valdeón in León circa 11 uur omdat de internetverbinding nog via 2G gaat. Vaak lukt het vanwege de onstabiliteit van het internet helemaal niet. Voor dorpen die al op het punt staan samen met de laatste inwoners van de kaart te verdwijnen helpen dit soort ongemakken voor bewoners niet mee.
Het ministerie van Economie wil de toegang tot glasvezel in Spanje nog verhogen tot 90 procent van de bevolking. Dit overigens in sterk contrast met het gemiddelde van de Europese Unie dat nog niet op 50 procent ligt.
Ondanks dat Spanje een goede positie inneemt wat dekking betreft via glasvezel, ADSL en 3G en 4G verbindingen is er met 1,8 miljoen mensen nog steeds een belangrijk deel van de bevolking dat in zogenaamde witte zones woont. Dat zijn zones waar de belangrijkste telecomaanbieders de komende drie jaar nog geen diensten zullen leveren. Voor deze gebieden is er wel de Secretaría de Estado para el Avance Digital die met mede dor de Europese Unie gefinancierde middelen soms uitkomst kan bieden. In 2018 ging van dit European Regional Development Fund (ERDF) 122 miljoen euro naar de installatie van glasvezelnetwerken die vooral in de regio Valencia, Andalusië en Castilla-LA Mancha worden aangelegd.
Een internetverbinding via de satelliet behoort wel tot de mogelijkheden maar is vaak zo duur dat inwoners van kleine dorpjes daar geen geld voor hebben. In Peñalba de Santiago heeft een inwoner een manier ontdekt om bereik te hebben: hij beklimt zo nu en dan de berg El Corón, maar dat kost wel een flinke inspanning want de piek is 2.188 meter hoog…