Noodgedwongen moeten zij in Spanje leven van hun in de aardbeienteelt verdiende geld en afwachten wanneer de grenzen van Marokko, die sinds 13 maart gesloten zijn, weer open zullen gaan. Voor het vliegverkeer is dat aanstaande woensdag, maar die luxe manier van reizen kunnen de vrouwen zich niet permitteren.
Zonder werk, weinig geld, ver weg van hun kinderen die ze al meer dan een half jaar niet hebben gezien en zonder de zekerheid binnenkort te kunnen terugkeren naar hun thuisland wordt de situatie voor hen in Spanje steeds benarder. Samen met landbouworganisaties, vakbonden en ngo’s laten ze weten dat dit uitloopt op een humanitaire crisis als de Spaanse en Marokkaanse overheden niet snel met een oplossing komen.
Inspanningen hebben tot dusver niet tot terugkeer geleid
De Spaanse en Marokkaanse regering zouden nauw contact hebben over de kwestie, maar noch het ministerie van Migratiezaken, noch het ministerie van Buitenlandse Zaken neemt directe en gehele verantwoordelijkheid voor het probleem. De regioregering van Andalusië heeft inmiddels voor PCR-tests gezorgd, en het Marokkaanse consulaat in Sevilla onderhandelt al wekenlang over de terugkeer van de vrouwen. Tot dusver heeft nog niets van alle genomen moeite tot een daadwerkelijke thuiskomst kunnen leiden. Zelfs niet van een honderdtal vrouwen die onlangs bevallen zijn, zwanger of ziek zijn. Veel van de Marokkaanse seizoenwerksters komen al meer dan tien jaar iedere winter naar Huelva om tot medio juni te werken in de aardbeienteelt.
Terug naar familie
Met het geld dat ze daarmee verdienen kunnen ze praktisch het hele verdere jaar rondkomen in Marokko, waar ze vaak in kleine dorpen wonen. Dat ze dat geld nu zelf in Spanje moeten opmaken in afwachting van hun terugkeer, brengt de nodige financiële stress met zich mee. Maar het ergst nog is het missen van de familie in Marokko. Een aantal vrouwen heeft een ziek familielid waar ook de nodige zorg en aandacht naartoe zou moeten.
De Asociación de Derechos Humanos van Andalusië zet zich niet alleen in voor verbetering van de arbeidscondities van de seizoenwerksters, maar wil ook dat de kosten van het onderdak voor de Marokkaanse vrouwen gedeeld gedragen worden door de Spaanse en Marokkaanse overheid. In de huidige overeenkomst voor seizoenwerkers is opgenomen dat de Spaanse werkgevers de kosten voor de bootreis heen op zich nemen, maar de terugreis moeten de vrouwen zelf betalen.
In Huelva verblijven de vrouwen voornamelijk in afgelegen gebieden, ver weg van de stad. Ze moeten de bus nemen om boodschappen te kunnen doen. Communiceren is moeilijk, want de Spaanse taal beheersen ze niet en de meeste vrouwen zijn analfabeet. Dat belemmert hen ook om zelf contact op te nemen met het consulaat of andere Marokkaanse autoriteit. 40 vrouwen zijn inmiddels naar Segovia verhuisd om daar ander werk te verrichten, maar de meesten verkiezen te blijven waar ze zijn, voor het geval het goede nieuws komt dat ze mogen terugkeren naar Marokko.