Het is wel cultuur van de bovenste plank. Met een dertigtal processies, waarvan de eersten in Cáceres al plaatsvonden in het jaar 1491. En dit jaar dus alweer voor de 524-ste keer! Daar kan Sinterklaas nog een puntje aan zuigen. En Sint en Piet zullen hier waarschijnlijk niet doorgaan naar de volgende ronde in Spaanse klassiek traditionele traditie-show. Aan de talenten zal het niet liggen, maar ze missen een paar honderd jaar traditie, en liggen de laatste jaren ook al niet echt lekker in de media.
Impresionante
Voor wie Spaanse processies nog nooit hebben beleefd… het blijft impresionante. Als het weer goed is ga ik wellicht net als vorig jaar weer even een momentje beschouwen. De Cristo Negro (de zwarte Christus) blijft voor mij de indrukwekkendste. Rond middernacht, een grote stoet sloffend door de nauwe, eeuwenoude steegjes, waar duizenden bezoekers doodstil op alleen wat monotoon tromgeroffel het legioen voorbij zien trekken. Mannen en vrouwen met monnikskappen ver over hun hoofd getrokken, waardoor je geen gezicht meer kunt zien. Vermoeiende draagpartijen met antieke pronkstukken en pronkkussentjes met geroeste giga-spijkers, een doornkroon en nog meer religieuze tierelantijnen die je aan je voorbij ziet trekken.
Rare antieke spektakels
Het meest bizarre is het feit dat ze al zo lang bestaan. Aan de andere kant heb ik er helemaal niets mee. Wat een eigenaardige rare antieke spektakels. Eén van de dingetjes die keer op keer door me heen schieten, zijn de gigantische aantallen, verschrikkelijke en stiekeme, interne geslachtelijke escapades binnen de Katholieke kerk (laat ik het maar even netjes bewoorden), die keer op keer maar weer naar buiten komt. Sla maar eens een Spaanse krant open. En waarschijnlijk ook al sinds het jaar 1491. Maar dat valt never-nooit-niet meer te checken. Iedere keer denk ik van… die, ja die daar, dat zou er ook wel eens één kunnen zijn. Zou hij wel een onderbroek aan hebben? Totale nonsens uiteraard. En bij alle andere religies is het natuurlijk van hetzelfde laken een pak.
Good-looking priester
Omdat ik, zeg maar, ingetrouwd ben in de Spaanse katholieke familie van mijn Anabel, kom ik er daadwerkelijk niet onderuit om heel af en toe een mis bij te moeten wonen. Gelukkig zijn ze van de liberale Katholieke tak. Hoewel… er zitten er ook tussen die om 7 uur in de ochtend Radio Maria al op hebben staan. Voorgaand in de mis, de soort vrijzinnige, ongeschoren good-looking priester, die het volgens mij juist helemaal niet op de kleine jongetjes heeft voorzien. Nee, die valt eerder voor de getrouwde vrouwen van ergens in de dertig! Met zijn mega-charmes. Ik kan er niets aan doen, maar de kerk heeft het er zelf zo naar gemaakt, dat dit met grote regelmaat door mijn hoofd spookt.
Glimlachen
Gelukkig hoef ik mijn verhaaltjes en mijn hersenkronkels nooit voor mijn Spaanse familie in het Spaans te vertalen, anders zou ik toch al aardig wat van mijn, moeizaam opgebouwde gigantische berg pluspunten, verliezen. Voor mijn Spaanse Anabel lees ik ze altijd even direct vertaald voor in het Engels. Dat gaat nog steeds stukken sneller en meer to-the-point, dan in het Spaans. En ze moet altijd wel glimlachen. Maar ze begrijpt nog steeds niet helemaal mijn, altijd maar doorgaand gebrabbel, over de totaal onbelangrijkste vraagstukken in mijn leven.
Prachtig circus
Maar goed… ik ga in ieder geval, hoogstwaarschijnlijk dan, weer even kijken in het holst van de nacht. En gelukkig zijn er op de route altijd slimme ondernemertjes die speciaal gedurende al de processies hun barretjes open houden. Niets mooiers dan met een vol glas in de hand, dit prachtige circus met puntmutsen, verkleedpartijen en slow-motion-acrobatiek voorbij te zien schuifelen.