Elk jaar dat ik hier in Spanje woon word ik – even uit het hoofd – zo’n 2,2 procent gekort. En terecht lijkt me. Dat tikt nog eens lekker snel af na al die jaren Spanje. En om hier een AOW-tje te krijgen moet je tegenwoordig 25 jaar in Spanje hebben gewerkt. Een paar jaar geleden was dat nog 10 jaar. Dat klopt natuurlijk niet helemaal. Ik zal ergens tegen de 70 zijn – bij leven en welzijn – om mijn allerlaatste werkdag tegemoet te zien en mijn Spaanse staatspensioentje uiteraard, mocht dat dan nog bestaan.
Hongerige wolven
Het Spaanse pensioenpot-reservefonds was een dikke 5 jaar geleden nog gevuld met 62 miljard euro. Recent las ik dat die pot door de regerende Partido Popular als hongerige wolven redelijk leeg gesoupeerd is. Met wel een héle grote lepel! Misschien wel de grootste lepel ter wereld. In de tijd dat het ‘intellect’ Rajoy aan de macht is, zijn er nog maar 25 miljard eurootjes van over. 37 miljard euro weg! Foetsie, opperdepop!
Lapje grond
Als daar niet snel iets aan gedaan wordt – maar daar geloof ik niet meer zo in – kan ik maar beter investeren in een klein lapje grond. Naast een nog niet verontreinigd beekje. Voor maximaal 1 euro de vierkante meter is dat hier nog goed te doen. Met een schaap, een geit, een koe, een varken, kippen en een moestuin. En als vervanging voor mijn auto misschien wel een ezel. En wellicht een jachtgeweer met licentie. Maar dat zal niet meevallen voor iemand zoals ik. Ik heb het gelukkigerwijze ooit voor elkaar gekregen om met een S-5, mijn militaire dienstplicht te kunnen ontlopen. Ja ja, een echte held op sokken. Ik zie de boodschap in de brief van het Ministerie van Defensie nog als gisteren voor me…voorgoed psychisch ongeschikt. Dus maar beter geen wapens in huis. Vishengels dan maar.
Luisterend oor
Ik heb het pensioen-potverval al ettelijke malen proberen aan te kaarten tijdens mijn noodzakelijke sociale ontspanningsrituelen ergens in een bar of op een terras. Maar over dit onderwerp ben ik maar gestopt. Geen hond en ook geen ziel die luistert, die zich ergens druk om maakt of maar een moment de acteur wil uithangen om zogezegd maar even ‘aandachtig’ een luisterend oor te bieden. Niemand is er ook maar enigszins in geïnteresseerd.
Tortilla
Begin je hier echter over aardappels te brabbelen voor in een tortilla, dan gaat werkelijk iedereen er zich direct mee bemoeien. En binnen 5 minuten verandert de bar in een soort oververhit Engels parlement en uit zich vervolgens in hét gesprek van de dag. Zelfs de kok wordt via zijn kraag uit de keuken gesleept. Met aardappels, olijfolie en knoflook. Rauwe aardappels worden a-la-minute opengesneden en als in een laboratorium geanalyseerd en becommentarieerd. Mensen van de straat lopen spontaan en vol van nieuwsgierigheid naar binnen en beginnen zich er ook mee in te mengen. En de hondjes die buiten aangelijnd en zichtbaar geërgerd veel te lang wachten op hun baasjes, staan keihard mee te blaffen. Met een ‘allegaartje’ van volumes zó ongelofelijk hard, dat de decibel-app op mijn mobieltje acuut zwaar in het diepe rood uitslaat. Wat mijn subtiele opmerking over aardappels in relatie tot een tortilla wel niet teweeg kan brengen…
Bombarie
En ik geef ze geen ongelijk. Een hele goede tortilla is toch echt wel van een absoluut primair levensbelang en staat totaal niet in verhouding tot enige bombarie over wat voor pensioengezeur dan ook. Er zijn hier nu eenmaal véél belangrijkere kwesties om je druk over te maken.