De proefpomp heeft het inmiddels begeven en een definitief waterplan is nog steeds in ontwikkeling. Door de beperkte voorraad water, die vooral wordt gebruikt voor de bouw, moeten we zuinig zijn met water.
We schaffen een wasmachine aan die slechts 48 liter water per wasbeurt verbruikt, spoelen het toilet zo min mogelijk door en douchen bij voorkeur op het strand. De Waterfootprint wordt zo ongemerkt onderdeel van ons bestaan.
Als we onze stinkende best doen, kunnen we drie tot vier weken vooruit met de zesduizend liter die Antonio ons levert. Alledaagse handelingen worden onmiddellijk vertaald in hoeveelheden water.
Het doortrekken van het toilet kost twintig liter water, de afwas vijftien en op een dag dat er veel specie wordt gemaakt kan er makkelijk honderd liter doorheen gaan.
Hoeveel water we ver-douchen, is lastig in te schatten. Door de hoge druk (de emmers staan zeker veertig meter boven het huis) spuit het water met een onvoorstelbare kracht uit de kraan.
Zomerse temperatuur
Op een vrije dag ga ik om een uurtje of half tien vol goede moed naar het bijgebouw voor een heerlijke douche. Ik draai aan de waterkraan en de keiharde waterstraal spettert op mijn hoofd.
Grinnikend bedenk ik me dat mijn haar ondanks de bedenkelijke kwaliteit van het water na al die maanden nog steeds niet is uitgevallen. Ik pak de shampoo en neem mijn haardos flink onder handen. Au! AAAAAUUUW!!! Geschrokken spring ik onder het water vandaan. Potverdorie, ik ben verbrand. De temperatuur van het water nadert het kookpunt.
Bezorgd roept echtgenoot Ramon of er iets is. “Dat water is kokend heet”, kat ik terug. “Hoe kan dat nou? Ik heb de koude kraan helemaal open staan.”
Ramon grinnikt: “Zet die kraan maar uit. De zon staat al de hele ochtend op de waterleiding. Die zwarte pijpleiding wordt snikheet, want die helling ligt op het zuiden. Voorlopig kun je dus niet douchen.” Gedesillusioneerd kijk ik in de spiegel. Ik zie mezelf in een wazige vlek met mijn haar vol shampoo. Zo kan ik toch de straat niet op.”
Koude douche
Voorzichtig open ik de deur. Ik zie hoe Ramon een emmer water schept uit de blauwe waterton. Elke avond vult Colin de blauwe ton af met het water van boven zodat hij in de loop van de dag koel water heeft om specie te maken.
Ramon heeft zichtbaar schik in de hele kwestie. “Ga maar in de douchecabine staan dan zal ik het schuim wegspoelen.” Hij gooit zonder pardon de emmer koud water over mijn hoofd.
“Als ik jou was zou ik me gaan afspoelen in de douches van het zwembad in het dorp. Als je hier in de zomer overdag wilt douchen zul je tweehonderd meter aan leidingen wit moeten verven of je zou ze ook kunnen begraven.”
Tien minuten later posteer ik me met haar als schuurpapier achter het stuur om naar het zwembad te rijden. Onderweg bedenk ik me weer eens hoe verwend wij in Nederland zijn. Ik kan me namelijk niet heugen dat ik ooit waterproblemen heb gehad. Hier in Zuid-Spanje lijkt de watervoorziening een gebed zonder end. Het wordt hoog tijd voor een definitief en duurzaam waterplan.
Esther Rasenberg is co-hoofdredacteur van WaterForum. Met haar partner Ramon heeft zij in 2003 een ruïne in Spanje gekocht. Zij heeft aan de lijve ervaren wat het gebrek aan water kan betekenen en wat het inhoudt om een klein huis in de bergen van veilig water en sanitatie te voorzien.
