Het is zoals ze het hier in Spanje zeggen: met een prijzenpot van rond de 2.240 miljoen euro. Want cijfermatige aanduidingen in miljarden, die komen hier maar niet van de grond. En inderdaad, het klinkt ook lekkerder. Want een miljoen Peseta’s brengt ook bij mij nog steeds meer teweeg dan 6000 euro. Ook al heeft (had) het nagenoeg exact dezelfde waarde.
Hoofdprijzen
Nu, ik doe dus weer mee. Niet voor de hoofdprijzen, want die heb ik al gewonnen. Meer dan twee om precies te zijn. Als eerste mijn Spaanse Anabel, en als tweede het feit dat ik in Spanje woon. Leef moet ik eigenlijk zeggen. Want wonen is totaal iets anders dan leven. Wonen doe je fysiek en leven doe je met je ziel… en zaligheid. Met mijn eerste hoofdprijs dus. En nog een aantal hoofdprijzen… maar die wonen en leven in Nederland.
Spaanse tijd
Wat zou ik dan wel willen winnen? Gewoon… een klein prijsje van een paar ton. En daarmee zou ik bijvoorbeeld tijd willen kopen. Spaanse tijd. Want een uurtje Spaanse tijd is voor mij nog altijd veel voller en duurzamer dan een uurtje noord Europese tijd. Tenzij je hier, zoals zo vaak, ergens op zit te wachten. Maar ik wil het graag positief houden. Dus zie ik dat graag even door de vingers.
Favoriete restaurant
En wat zou ik dan met die tijd willen doen? Ik zou weleens 7 dagen willen doorbrengen in mijn favoriete Spaanse restaurant. Aan tafel welteverstaan. Zowel voor de lunch, als ook het diner. Dag in, dag uit. Niet voor niets in mijn favoriete restaurant. De hele menukaart doorwerken. Een week lang. En eventueel weer opnieuw beginnen.
Geen blingbling, tenzij...
Voor mij geen nieuwe auto of wat dan ook. Ik hoef gelukkig geen moment na te denken om te kiezen tussen zo'n nieuw modern glimmend ding, of bijvoorbeeld 400 keer uit eten gaan. Het is maar net waar en hoe hoog je de persoonlijke gevoels-lat hangt. Voor iedereen is dat weer anders. Maar geen blingbling voor mij. Tenzij gematigd weerkaatsend licht, op een hoog glas, reflecterend met als directe achtergrond een volledige diep rode blozende wijn, vol hemelse afdronk. Of het geflonker van steeds maar terugkaatsende zonnestralen vanaf mijn zo beminde goddelijke olijfolie uit het hart van de Sierra de Gata, waarbij zelfs het genoeglijkste stukje vlees of vis op een tweede plaats komt te staan. Maar geen nood, want alles wat in mijn top-tien zit is wonderbaarlijk. Mijn top-tien bestaat uit honderden.
Niets beleggen
Ik zou niets beleggen. Helemaal niets. Nooit heb ik begrepen hoe je, zoals ik als wijn- liefhebber, kunt beleggen in zaken als flessen top-wijn bijvoorbeeld. Angstdromen zou ik er van krijgen. Of nog erger. Kijken, wachten, maar niet aankomen. Maar dat zal dan ook wel te maken hebben met de feitelijkheid dat ik nog zeker 15 jaar moet werken. Ach, al die geldprijzen. En trouwens: je kunt maar één glas tegelijk nuttigen. Als je dat glas maar kúnt drinken.
Een paar centen dan...
Nou ja… een paar centen dan. Een beetje. Dan kan ik eindelijk dat verhaal echt eens gaan uitwerken wat al jaren te pas en te onpas maar weer in mijn hoofd voorbij komt. En dat weekje restaurant. En eindelijk dat raam van mijn auto eens laten maken, wat al twee jaar niet meer open gaat. Maar dat is eigenlijk meer luiheid. En eens 1.000 rode rozen over laten vliegen. En een paar extra vliegtickets voor mijn hoofdprijzen in Nederland.
Maar omdat ik mijn hoofdprijzen al lang en breed ontvangen heb, valt er voor mij niets te klagen. Ik hoop dan ook dat dit jaar het meeste van de 2,24 miljard prijzenpot, net als vorig jaar, terecht komt bij de werkelijk behoeftige Spaanse zielen die nog nooit een prijsje hebben gewonnen. Laat staan een hoofdprijs. Ik gun het ze van harte. Mucha suerte!
