Voor mij een veel te zware aanslag op mijn dagelijks ritme. En toch heeft het ook wel weer iets. De tijd voor de kerst probeer ik zoveel mogelijk de winkels en supermarkten te mijden. Wat een absurditeit aan aanbod. Iedereen lijkt wel één of andere koopziekte te hebben opgelopen.
Extreem zwaar tafelen
Het begint al met Noche Buena, de kerstnacht met het eerste familie diner. Extreem zwaar tafelen. Nu ben ik geen grote eter, maar wel een echte gastronoom, en probeer hier maar niet voor te stellen of het misschien een tandje minder kan. Het altijd al zo geweest en zo moet het blijven. Ja, mijn Spaanse familie is van de traditie. Nu, dat accepteer ik dan maar. Toch blijft het ook wel problematisch om van al dat lekkers af te blijven. Schaal na schaal, bord na bord en wijn na wijn. Want er is veel te veel. Dat krijg je wanneer iedereen ook nog eens wat van zijn eigen keuken-master-chef-resultaten meeneemt.
Gin tonics
En dan uiteindelijk na de cava, gaat het ritueel over in het bereiden van de copas. De gemixte drankjes. Favoriet in mijn familie zijn de gin-tonicas. Niet voor mij. Voor mij alleen een écht zwembad in de zomer. Niet zo'n koude plons na al dat verschalken.
Trouwens, de eigenaardigste en prijzigste gins komen op tafel. Maar ze gieten er altijd tonic bij. Je proeft er niets meer van terug. Ik heb nu genoeg nipjes genomen om dat te weten. En dan die overdreven ceremonie van het bereiden. Van het excessief snijden van de citroentjes en het implementeren van de jeneverbessen en de kardemom. En dan de tonic, die via een extraordinaire lange cocktail-lepel in het speciale glas geschonken wordt. Het lijkt wel een tover-show.
Voor mij gewoon een glas pure whisky. En wellicht daarna, nog één. Gewoon sterke drank zoals de makers het bedoeld hebben. Zonder toeters en bellen, verdunners en smaakmanipulaties. Hooguit met een piepklein ijsklontje. Ze blijven dat hier maar vreemd vinden. Zonder iets er in of erbij. En uiteindelijk licht slingerend maar wandelend, met mijn Spaanse Anabel naar huis. Om de volgende dag met de lunch, het hele ritueel nog een keer over te doen. Zo zijn er in die feestweken zeker zes van die uitputtende familie diners, waar je als aangetrouwde rare, maar vertrouwde Nederlander, werkelijk niet onderuit komt.
Wazige conversaties
Voor mij zit het qua eten en drinken wel snor. Want dat is een noodzakelijk onderdeel van mijn lust en mijn leven. Daar weet ik dan ook veel van. En wat dat aangaat, verkeer ik dan ook in een goed gezelschap. Maar voor de rest zijn het maar wazige conversaties. Waar spontane emoties worden onderdrukt. De politiek, die mijd ik, want dat loopt altijd uit op frustratie, als ook een inbreng over mijn uiterst liberale gedachtengoed. Dat hou ik lekker voor me. Die lessen heb ik wel geleerd. Die blijven binnenskamers tot we weer met onze vrienden uit eten gaan.
Goede voornemens?
En dan dat eeuwige en altijd maar weer terugkerende voetbal, waar ik totaal niet in geïnteresseerd ben, en dus ook niets van afweet. Soms een tikkie beschamend, omdat een neef van mij speelt bij Atlético de Madrid. Zo heeft een ieder wel zijn ding. Maar ook hier geen geklaag, want ik woon niet voor niets in Spanje. Op dit soort dagen mis ik wel eens mijn eigen Nederlandse familie, waar er van alles gezegd mag worden. Met inhoud, diepgang en pure emoties. Gelukkig heb ik ze in deze periode dan ook nog even een aantal dagen gezien. Op naar het gewone dagelijkse ritme. En goede voornemens? Gewoon doorleven zoals ik nu leef. Feliz año!
