Nou ja… op de Canarische Eilanden zou dat in principe kunnen. Met een gewatteerd lamswollen zwemkostuum. Of wellicht in het bijna altijd milde Valencia, maar ook daar wel met een verlengde zwembroek. Hier in Extremadura dus niet. Gelukkig was het maar kort, deze winter. Ik heb maar één keertje de superlicht bevroren ruiten van mijn auto schoon hoeven krabben.
Toch, voor mij nog veel te lang zo´n winter. Mijn moeder vertelde me als klein kind al, dat ik niet was weggelegd voor het klimaat in Nederland. Wat een inzicht, 45 jaar geleden. Blijkbaar woon ik niet zomaar in hartje Spanje.
Gelukzalige momenten
Deze week was het voor het eerst weer raak in dit nieuwe jaar. Alsof ik getoucheerd werd door een Opperwezen. De lente schoot door me heen. Ik werd bewogen door het voorjaarsgevoel. Deze fameuze ervaring past perfect in mijn rijtje van gelukzalige momenten, die mijn leven daadwerkelijk zin geven. Al is het alleen maar egotrippend. Houden van, en van gehouden worden, een fantastische maaltijd, een goddelijke wijn, een strakblauwe lucht, heftig licht, altijd maar voortgaande vogelgeluiden, zinderende zomerhitte, verkoelende schaduw, nachtelijke zomerse escapades met mijn Spaanse Anabel onder een meer dan imposante overladen sterrenhemel. En nu dus ook weer deze nieuwe lente. Ohhh, wat heb ik haar gemist!
Hét teken
Maar ze is er nog net niet helemaal. De knoppen van de takken van de bomen staan op springen om uit te lopen. Het gras is al weer even groen. De eerste zwaluwen zijn al een tijdje terug. De tienduizenden ooievaars zijn er ook weer, vanuit hartje Afrika. Druk in de weer met het herstructureren van hun nesten. Maar alles wacht op hét teken. Het groene licht van de natuur. Want daar hebben wij in onze mensenwereld niets over te zeggen. Dát bepaalt de natuur zelf!
Zin!
Wat heb ik haar lief… de lente. Het gevoel dat alles weer kan, en alles weer mag. We gaan er weer tegenaan, want we hebben er weer zin in. Ik in ieder geval! En laat de klagers maar lekker klagen. Klaag maar rustig door over de ditjes en de datjes. Want ook menig Nederlandertje hier in Spanje… ze hebben werkelijk alles en ze blijven maar zeiken. Dat lees je nu eenmaal op het internet. Hoe triest in vergelijking met de gemiddelde arme Spanjaard, die niets heeft maar leeft als een koning.
Verfijnd smaakgeheugen
Nog even, en ik loop weer door de natuur op zoek naar de wilde groene asperges, of de nog maar net uitlopende wilde tomillo. Met in gedachten een nieuw gerecht, wat ik nog nooit heb gemaakt. Daar heb je geen kookboek voor nodig. Alleen maar fantasie en een verfijnd smaakgeheugen. En dan is alles mogelijk.
Dromen
Kom maar op met deze lente, ik wil haar 24 uur per dag beleven, tot in al mijn dromen. Net zolang tot dat Koning Zomer het overneemt. Leven, leven, leven… tot het uiterste! Wat kan ik toch heerlijk dromen. Nu eerst maar eens een terrasje met dát glaasje wijn wat ik nog nooit heb geproefd. Maar wel veel over heb gehoord. In de volle zon. En maar hopen dat ze er één van mijn lievelingstapas bij serveren. En anders komt ie wel bij het volgende glaasje. Als je werkelijk diep kunt beleven, dan weet je wat leven is. Welkom lieve, lieve, lieve lente.
