Dat begrijp ik ook wel. Het is immers nog maar zo'n 40 jaar geleden dat Franco zijn laatste adem uitblies. Maar wat snellere basisveranderingen in de hier alsmaar voortgaande teletubbie-bureaucratie, dat zou toch wel eens prettig zijn. De ietsepietsie aanwezig zijnde overheidsfunctionaris… glimlachend rondhuppelend en nagenoeg alleen maar spelend met papier en formulieren, die zou wel eens een verfrissende en vernieuwende volgende fase in mogen gaan.
Nu kan ik er op zich goed mee leven. Het is een kwestie van accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn. Voor een afspraak bij een gemeentelijke instantie reken ik altijd één dagdeel. Meer kan ook niet, want het gaat niet sneller en alles moet hier ferm op slot vanaf 14.00 uur in de ochtend. Ja, want rond de lunch om 15.00 uur gaat de middag pas in. En in de middag is de hele overheid gesloten. Mañana is er weer een dag.
En ik reken er ook nooit op dat alles dan geregeld is. Je komt altijd wel een formuliertje, waarvan je het bestaan niet eens weet en niemand niet, tekort. En na een tweede bezoek volgt vaak ook nog een derde of zelfs een vierde bezoek. En dat altijd maar weer wachten, dat zie ik ook door de vingers. Ik weet dat het nu eenmaal zo is, als je Spanje woont. Nu woon ik in het toch wel erg afgelegen, in het nooit-van-gehoorde Extremadura. Waar sommige overheidsgebouwen nog steeds antieke ijzeren muur-ringen naast de voordeur hebben hangen. Om je ezel aan vast te parkeren. Niet dat die hier nog rondlopen, maar het zegt toch wel iets.
Schijtziek
Maar één keer per jaar word ik er helemaal schijtziek van. Dan slaan, voor een klein momentje, de stoppen door. Dan zou ik het liefst zo'n klootzak, die ook niet beter weet, bij zijn ballen willen pakken en over zijn bureau heen willen trekken. De enige remedie om je te handhaven in zo'n situatie is terplekke een flinke dosis 'relativeren' in je hersenpan te activeren. Anders red je het niet. Dagelijks lees ik via diverse media, de klaagzangen van 17 miljoen Nederlanders. En toch is het in mijn optiek, over het algemeen, allemaal geweldig geregeld in mijn geboorteland. Qua bureaucratie dan.
Lakzegels en linten
Vanaf het moment dat mijn Spaanse Anabel en ik plannen hadden om te gaan trouwen, brak direct de stress al uit. Ik had formulieren nodig die in het jaar 1600 nog net bestonden. Het liefst met lakzegels en linten. Ja, die had ik dus niet. Want Nederland loopt nu eenmaal een tandje voor. En Spanje een tandje achter. Het is hier 10 keer meer eenvoudig om een Noord-Afrikaan te trouwen, dan een ingezetene van Europa. Werkelijk. Maar ach, de echte liefde overwint uiteindelijk alles.
Stempels
En dan het eeuwige gestempel. Een stempel hier, een stempel daar. Om een gewone betaalrekening (zonder enig krediet) te openen moet je rond de acht handtekeningen zetten, maar daar krijg je dan wel weer ruim 10 stempels voor terug. En een berg papier. Mijn Anabel schaamt zich met enige regelmaat, wanneer ik bij voorbaat al de slappe lach krijg over het aantal te verwachte stempels. Ik ben ook altijd nieuwsgierig naar de inkt-kleur. Hier kan je nog in de ziektewet raken met een stempelarm. In Nederland zou je met zo'n aandoening direct in het museum een fulltime baan aangeboden krijgen.
Boekenkast met index
En toch, uiteindelijk, mag alles blijven zoals het is. Het heeft gewoon wel zijn charmes. Het heeft wel iets om drie instanties af te moeten lopen om 29 euro voor de APK-keuring van je auto te willen, mogen en kunnen betalen. Trek er maar meer dan één dagdeel voor uit. En schaf een extra boekenkast aan, voor alle papieren en formulieren. Met een index, zodat je weet waar wat staat. Want vroeg of laat heb je weer een formuliertje nodig van net na je geboortejaar. En zo maak je altijd weer wat mee. Toch eigenlijk wel heerlijk, die knuffel-teletubbie-bureaucratie.
