Oftewel, en zoals ze dat hier in het Spaans zo mooi beeldend kunnen vertellen: een ronding van het geluk. En wat is dat dan? Nou, gewoon… een klein buikje. Ik voel me plots een man van middelbare leeftijd. Nu ik net de vijftig gepasseerd ben, gaat het ineens heel snel, lijkt het wel. Mijn ooit prachtige bezienswaardige atletische lichaam van 1 meter 93, zakt in en dijt een tikkie uit. Vooral en direct onder mijn thorax. Het slanke, ranke lichaam ooit, waar de spieren in harmonie met de wirwar van indrukwekkende, bezienswaardige bloedvaten op mijn armen, in combinatie met een strakke en glimmende huid, een paar jaar geleden nog zeker een vette 8-plus waard was, duikt nu richting de 6-plus. Weg six-pack. En dan laat ik andere zaken nog maar even buiten kijf. Gelukkig hoef ik mijzelf niet de schuld te geven. Ik kan er gewoonweg niets aan doen. Het is de verantwoordelijkheid van de Spaanse cultuur. En dus ook de huidige Spaanse regering. Want met het vingertje wijzen blijft gewoonweg heerlijk.
Wanorde
Een paar jaar geleden, hoefde ik alleen maar ergens te flaneren, en schuifelend de terrastafels passerend, viel alles om. De blonde lange god uit Noord-Europa kwam langs. Met lichtblauwe heldere ogen. Ik hoefde alleen maar te knipperen met één oog en wanorde brak uit. Spontaan. Dat krijg je als je als één van de weinige blonde heiligmakers, in een stuk achtergelegen Spanje terecht komt. Ach… lekker overdreven overdrijven, heb ik altijd al gedaan.
Onzin
Maar het blijft natuurlijk uiterst curieus, dat zelfs mijn geliefde Spaanse Anabel, niet langer dan 1,45 meter, mijn kleine ronding haar niets uitmaakt. Ik voel regelmatig haar handje over mijn curva. Zo met het gevoel dat ze precies weet dat ik volkomen geniet. En net als bij bijna alle Spanjaarden, maakt het ook niets uit. En toch heb ik een probleempje. En de oorzaak? Juist. De Nederlandstalige media. Ik lees te veel onzin.
Overhemd
Zie nu. Prachtige overhemden moeten er eigenlijk uit volgens hen. Elke buik is er één teveel. Want het ziet er gewoon anders uit volgens die media. En heel soms terecht, qua overhemden… want als ze niet meer passen, passen ze ook niet meer. Maar dat kan ik ook zelf wel uitvinden. Dat hoef ik niet te lezen. En waarom lees ik dit eigenlijk allemaal?
Spiegel
Mijn grootste angst is dat er ooit een tijd komt wanneer ik een plasje moet doen en zonder spiegel niets meer kan zien… daar beneden. Goed genoeg, is dat voor de Spanjaarden hier ook geen probleem. Het zal ze een worst wezen. De meest aanzienlijke levensgenieters lopen er hier mee rond. En niet zo'n beetje ook. Sommigen hebben geen tafeltje meer nodig. Je kunt er zó een bierglas op zetten, of een goed glas wijn. En een tapa past er ook nog wel bij.
Bevrijd
Gelukkig leef ik hier zó bevrijd, en zó Spaans ingeburgerd dat ik diep van binnen weet dat ik me er niet druk om hoef te maken. Het zijn werkelijk die Nederlandstalige media, die me met dit probleem opzadelen. Wat moet je anders, als je als schrijver in het noorden heel de dag maar binnen moet zitten. En een beetje uit het raam kijken. Uit de regen, uit de kou en uit de winderige grauwe grijze buitenlucht. Ze moeten toch maar verhaaltjes verzinnen en opschrijven. Dan worden ze vanzelf wel neerslachtig, en gaan ze automatisch maar schrijven over een kilootje meer of minder.
Blubberwijn
Gelukkig neem ik ze het niet kwalijk, want ik kan me goed voorstellen hoe moeilijk het is om in het noorden er alle dagen door te komen. Zonder licht en dus zonder zon, zonder dagelijkse tapas en heel vaak met veel te veel blubberwijn. En dan heb ik het alleen nog maar over het voorjaar. Hoe moeilijk en triest ook in de zomer, het najaar en de winter. Toch… uiteindelijk doe ik bijna precies het zelfde. Maar wel met veel licht, zon, meerdere tapas en een góed glas wijn. En nog zo'n rondje. En morgen weer.
Bijspekken
Dus, al schrijven-der-wijs ben ik mijn probleempje nu bijna al weer kwijt. Wat is dit toch een heerlijk land. En wat gaat het snel. In gedachten ben ik nu alweer bij mijn feestelijk avondmaal… chuletas de cerdo Iberico. Al is het alleen maar om mijn Curva de la felicidad weer even bij te spekken.
