En voor mij als buitenlander vooral niet proberen te vertalen of uit te leggen. Het kost je een klein uur en een aantal glazen wijn en daarna staan ze je nog met een schele smoel en met een openhangende mond, wazig aan te kijken. Wachtend op een soort van kloe.
Het enige interessante is dat je de volledige tapa van je gesprekspartner - zo'n halve meter voor je neus - beetje bij beetje vermalen ziet worden. Met af en toe een tong die overactief nog even in de buitenlucht van een bar, de wat plakkerige, natte, druipende olijfolie-kruimels weg komt halen. Waarbij de laatste restjes in de mond verdwijnen en met een flinke teug wijn zo'n 30 centimeter lager in de maag terechtkomen.
Gelukkig zijn er redacteuren zoals die van Inspanje.nl die me de mond een beetje kunnen snoeren. Want als het aan mij gelegen zou hebben, was ik nog even doorgegaan over dit soort dingetjes waarbij je de lunch liever een uurtje uitstelt. Of beter… overslaat.
Onoverbrugbare verschillen
Nee, dit soort tot niets toe leidend intercultureel-nonsens-gezwam kan je maar beter voor je houden. Geen geouwehoer over de Nederlandse basiscultuur, waar ik mee opgegroeid ben. En waarom? Omdat er nu eenmaal cultuurverschillen zijn die niet te overbruggen zijn. Ik doe het dan ook niet meer. Tenzij ze het echt willen weten. Ook al stam je samen uit de huidige westerse wereld, met verschillende gradaties en tradities. Maar wel een westerse wereld. Mijn wereld.
Testcase
De grootste testcase is dan ook altijd mijn Spaanse Anabel. Als zij iets - na al onze jaren samen - werkelijk niet snapt, dan moet ik gewoon mijn mond houden. En het voor me houden. En laten zoals het is. Dat zijn van die momenten dat ik denk dat het tijd wordt voor een extra huisgenoot. Een hond… lekker wandelen en van mijn kant heerlijk en verlaten mijn hart luchten. Met een schepsel dat altijd luistert.
Hemels gezever
Maar… zo moeten Spanjaarden bij mij ook niet aangekomen met hun zwaar overdreven verheven, hemelse gezever over Pitarra wijn, wat gewoon werkelijk niet te zuipen is. Om mee te koken, à la… maar ik zou nog geen scheutje aan mijn cactussen durven geven. Toch ken ik barretjes die er 16 liter per dag doorheen draaien. Alles alleen per glas. Dé illegale moneymaker.
Geen troep in deze troep
Bijna elke druivenstok-houder en tevens bezitter, maakt het wel. Druivensap in een grote plastic ton (of aardewerk) donderen - met het deksel er op - beetje bij beetje laten fermenteren en vervolgens weken te wachten. Als ik hier geboren zou zijn, was het wellicht anders geweest. Dan had deze misser in mijn smakenpalet waarschijnlijk anders uitgepakt. Voordeel is wel dat er geen troep zit in deze troep. Puur natuur, zonder conserveringsmiddelen of wat dan ook. En als je een open fles een paar weken laat staan is een totale metamorfose compleet voor je er erg in hebt. Wijnazijn… dat dan weer wel.
Illegaal
Het rare is, dat van de afvalproducten van deze rotzooi er weer is iets fantastisch gemaakt wordt. Dit helemaal illegaal. Want het is hier verboden om het zelf te maken. Maar ik weet wel beter. Ik durf het nog steeds niet zelf te maken. Want als je het niet goed doet, maak je de verkeerde alcohol en na een paar glaasjes is het afgelopen. Einde verhaal.
Aguardiente
Het is een distillaat van de schillen, pitten en zelfs bladeren van de druivenstronken. Aguardiente of orujo blanco. Een soort pure on-geëvalueerde Italiaanse grappa. En aan de basis al heel goed te doen! Soms wel 70 procent. Na een zware lunch hooguit een chupito of twee. Tenzij je in een depressie zit. Alsof je een glaasje chemische ontstoppingsreiniger naar binnen nipt. Maar dan anders. Wauw! De bubbels met schuim komen gevoelsmatig direct al naar boven.
Hautaine likeur
Maar het lekkerste is om er zelf een hautaine likeur mee te maken. Aguardiente, suiker en vers rijp fruit. Zó simpel en zo geweldig. Mijn Spaanse familie heeft al meerdere keren gezegd (en dit is geen onzin): wij hebben je geleerd onze likeur te maken, maar jij maakt de aller… allerlekkerste. Hoe is dat nu mogelijk? En mijn antwoord is steevast: een flinke dosis onontbeerlijke amor! En dan zie ik de monden direct weer openvallen. Want zonder amor kan je beter alvast wachtend in een kist gaan liggen.
Familiaire medemens
Je moet er wel iets van maken, anders heeft het allemaal weinig zin. Want dat scheelt er hier nog als eens aan… bij mijn uiterst eigenaardige, huichelende en hypocriete, katholieke, maar uiterst gastvrije, familiaire Spaanse medemens. Eigenlijk precies hetzelfde als mijn uiterst eigenaardige, huichelende en hypocriete, protestante, maar net iets minder gastvrije, familiaire Nederlandse medemens. Toch zou ik niet anders willen, want ik ben dubbeldik tevreden met mijn Spaanse levensgenoten. Heerlijk volk. En met mijn Nederlandse levensgenoten trouwens ook!
En zo is het maar net. Anders. Een cultuurtje meer of minder.
