Koning Felipe VI plaatste op Twitter: “Er zijn mensen die legendes worden en een land groot maken. Manolo Santana was en zal altijd een van hen zijn.”
De Spaanse premier Pedro Sanchez zei op Twitter: “Hij won Roland Garros, de US Open en Wimbledon, in totaal 72 toernooien en Olympisch goud om van hem een tennislegende en een van de beste atleten te maken die ons land heeft gezien.”
De lange weg naar succes
Manuel Santana kwam uit voor Spanje in de finale van de Wereldgroep in de Davis Cup-campagnes van 1965 en 1967, waarbij hij beide keren verloor van Australië. Hij bewoog zich onder de elite van de Spaanse samenleving.
Hij was van bescheiden afkomst. Geboren tijdens de burgeroorlog, was Manolo een van vier zonen. Zijn vader stierf toen hij 16 was. Het gezin woonde in een appartement in Chamatin, Madrid, met een gedeelde badkamer tussen het hele gebouw.
Hij verliet school op zijn tiende, toen hij zich realiseerde dat hij als ballenjongen fooien kon krijgen bij Club Tenis de Velasquez. Hij bracht geld mee naar huis dat verwelkomd werd door zijn moeder, Mercedes. Twee jaar later hakte hij zijn eerste tennisracket uit hout. Santana won het ballenjongenstoernooi van de club op 13-jarige leeftijd en werd lid van de club.
Kort na het overlijden van zijn vader in 1954 werd Santana opgenomen door de familie Romero Giron. De weduwe van Giron, Gloria, en twee van haar kinderen, Alvaro en Aurora, zorgden voor een gestructureerde dagelijkse routine voor de jonge Santana. Er was gewichtheffen in de sportschool voor het ontbijt, gevolgd door tennislessen, een dagelijkse lunch met zijn moeder en broers en zussen, en dan terug voor een middagstudie met een tutor.ç
Winnaar
Santana won de Spaanse juniorkampioenschappen in 1955 en 1956. Hij mocht echter pas in 1959 alleen internationaal reizen, toen de familie Giron voelde dat hij zowel volwassen als sociaal bedreven was.
Hij voltooide zijn militaire dienst in 1960 en het jaar daarop versloeg hij tweevoudig kampioen Nicola Pietrangeli met 4-6, 6-1, 3-6, 6-0, 6-2 in de Roland Garros-finale van 1961. Hij heroverde de Roland Garros-kroon in 1964, toen hij Pietrangeli opnieuw versloeg met 6-3, 6-1, 4-6, 7-5 in de finale.
Santana die ooit de gevleugelde uitspraak deed dat “gras voor koeien is”, werd de eerste Europeaan die de Amerikaanse trofee ophief sinds Fred Perry. Hij versloeg Cliff Drysdale met 6-2, 7-9, 7-5, 6-1 in de finale van 1965. De Spaanse tenniser volgde dat op met een Wimbledon-triomf in 1966 en versloeg Dennis Ralston met 6-4, 11-9, 6-4. Hij kuste, geheel gegen het koninklijk protocol in, de hand van prinses Marina van Kent, bij het in ontvangst nemen van de beroemde trofee.
Santana speelde spaarzaam in het dubbelspel, maar won de Roland Garros-titel in het dubbelspel in 1963 met Roy Emerson. Op de Olympische Spelen van 1968 in Mexico-Stad won Santana een gouden medaille in het enkelspel en een zilveren medaille in het dubbelspel.
Na zijn actieve jaren
Manuel Santana was aanvoerder van het Spaanse Davis Cup-team tussen 1980 en 1985, daarna opnieuw van 1995 tot 1999. Hij werd in 1984 opgenomen in de International Tennis Hall of Fame en leidde de Manolo Santana Racquets Club in Marbella en ook het sportcentrum Manolo Santana in Madrid. De belangrijkste tenniscourt van de Caja Magica, de locatie van de Mutua Madrid Open, is naar hem vernoemd.
Rafael Nadal bracht hulde op Twitter en zei: “Je zult altijd uniek en speciaal zijn. Zoals ik in het verleden al vaak heb gezegd: duizendmaal dank voor wat je voor ons land hebt gedaan en voor het openen van de weg voor anderen. Je was altijd mijn rolmodel, een vriend en iemand die dicht bij ons allemaal stond.”