Want heeft er iemand wel eens een rode wijn op veertig graden gedronken? Nou, dat is dus niet te doen. Dan zit je al bijna aan een lauwe alcoholische thee met een wijnsmaak. Zo’n wijnrek is groot genoeg voor mijn Spaanse Anabel en mij. Ik kijk graag naar de flessen en de flessen kijken graag naar mij. Ik drink overigens alleen wijn in het weekend en een of twee glazen bij de lunch op woensdagmiddag en verder alleen maar op werkelijk alle feest- en vrije dagen. Dus dat valt wel mee. Zo houden wij elkaar keurig in de gaten en kan er doordeweeks normaal gefunctioneerd worden.
Wandelingetje
Uiteraard kan je zo’n wijn opbergsysteempje via het internet bestellen. Keuze genoeg, maar ik heb er mijn zinnen op gezet om hier in Cáceres een of andere winkelier een pleziertje te doen. En voor mij betekent dat tegelijkertijd een lekker wandelingetje. Ik doe hier bijna alles te voet en hartje centrum is precies vijftien minuten hier vandaan. Zo gezegd, zo gedaan.
Onbegrijpelijk
Nergens! Helemaal nergens! Ja, alleen van die lelijke plastic troep voor drie flessen. Stad en land heb ik afgewandeld en afgezocht voor een gewoon anti-design wijnrek. Design is voor mij alleen maar interessant wanneer het functioneel iets toevoegt en anders liever niet. En dat in een streek met ruim tweehonderd bodega’s. Dit is nu een voorbeeld waarmee ik een hele week bezig kan zijn. Het boeit me, want hier begrijp ik helemaal niets van. Voor mij is zo’n onderwerp stukken interessanter dan het dagelijks nieuws, de politiek, facebook, twitter of de net ontdekte Pyreneese beekkikker bij elkaar. Waar laten die honderdduizend inwoners van mijn stadje Cáceres hun flessen wijn dan? Gewoon rechtop in een keukenkastje? Of in de gestapelde dozen? Of hebben ze geen voorraadje?
Subsidiepot
Wanneer ik er de wil en de tijd voor zou hebben, kan ik er een keurig onderzoek van maken. Mensen interviewen, bij individuen aanbellen, foto’s maken van de keukens, woonkamers en vragen, vragen en vragen stellen. Ik zie de kop van mijn verslag al voor me: Oorzaak, gevolg en de geschiedenis van wijnrekjes in het stadje Cáceres. Ik begrijp natuurlijk ook wel dat zoiets min of meer totaal geen enkel belang dient voor wie of wat dan ook. Enkel en alleen voor mij. Toch… als ik zou weten hoe ik het magische bedrag van 10.000 euro uit de Europese subsidiepot zou kunnen vissen, zou ik me er met alle liefde op storten. Daarnaast verzin ik wel iets waar het goed voor is. Al is het maar dat een langdurig werkloze zijn eigen wijnrekkenwerkplaats zou kunnen gaan beginnen. Want honderdduizend inwoners zonder wijnrek, daar moet iets mee te doen zijn.
Gat-in-de-markt-idee
Vooralsnog blijft alles bij het oude in ons huis. Een twaalftal saaie fles-lig-gaten, onder het aanrecht in onze keuken en ons klimaatkastje voor zes flessen. Over een tijdje komt deze grote en niet te verklaren culturele misser vanzelf weer op de proppen. Want hoe moet dat straks in ons in aankoop zijnde vakantiehuisje? Weer hetzelfde probleem. Ik ben een groot voorstander van het stimuleren van de lokale Spaanse economie. Maar net als zoveel dingen hier in Extremadura, is ook dit gat-in-markt-idee nog verre van ontwikkeld.
Cultuurbarrières
Rest me slechts weer geforceerd van internet gebruik te moeten maken. Jammer hoor, want ik wil het zo graag anders. Bedenk ik me ineens dat we ook nog een stamppotstampertje nodig zouden kunnen hebben. Ik durf te beweren dat die hier ook niet te koop zullen zijn. En zo sleep ik me dag-in-dag-uit door deze cultuurbarrières heen. Maar ik weet dat het iedere keer weer goed zal komen. Verder heb ik op dit moment eigenlijk niets te klagen. En dat wijnrekje? Dat komt er nog wel een keer.