De campagne is dus gericht op de regering en werkgeversorganisaties met als doel dat een minimumloon van 1.000 euro door alle collectieve areidsovereenkomsten (cao’s) zal worden overgenomen. De campagne ging dinsdag van start en werd gepresenteerd door UGT-voorzitter Gonzalo Pino. Volgens hem moet het economische herstel in Spanje vergezeld gaan van waardige lonen en kwaliteitsbanen. Nu is het herstel enkel terug te zien in de winsten van de bedrijven en merken Spaanse huishoudens er erg weinig van. Bedrijfswinsten zijn aan het groeien en bevinden zich al op pré-crisisniveau.
Het doel is dat het minimumloon voor het einde van de huidige regeringstermijn, dus voor 2020 op 1.000 euro ligt. De regering kan dit doel dan meenemen bij de onderhandelingen en het samenstellen van de volgende staatsbegroting.
Tussen 2009 en 2016 gingen de salarissen gemiddeld met 5,4% omlaag. Echter de vermindering van inkomsten trof mensen die al weinig verdienden veel erger tot zelfs 20% minder inkomsten tussen 2009 en 2015.
12,6% van de werkende Spanjaarden verdient niet meer dan het huidige bruto minimumloon van 707,70 euro per maand. Het gebruikelijkste salaris in Spanje ligt tussen eenmaal tot tweemaal dat bedrag, dus tussen 707 en 1.415 euro bruto per maand. Het meest voorkomende salaris ligt op 994 euro’s volgens de vakbond, die zich baseert op gegevens van het ministerie van Werk.
Bijna de helft van de Spanjaarden die werken kunnen zichzelf dus ‘mileurista‘ noemen. De laagste salarissen moeten omhoog om ongelijkheid te verminderen en de strijd tegen de armoede aan te gaan. Spanje is het derde land in Europa met de meeste armoede.
Een ander voordeel van meer salaris voor de minstverdienenden is dat ook de inkomsten van de sociale zekerheid omhoog gaan. Die kampt op dit moment met een groot tekort. Daarnaast heeft een stijging van inkomsten bij de laagste salarissen het grootste effect op de consumptie.
Spanje jubelt wel over de sterkst gegroeide werkgelegenheid van alle landen in de EU, maar veel banen zijn van slechte kwaliteit. Dat wil zeggen dat mensen er zeer weinig mee verdienen, dat het vaak gaat om kortdurende contracten en steeds meer deeltijdwerk.