Toen Rajoy eind 2011 tot premier werd gekozen bevond de economische recessie zich op zijn dieptepunt. Het allereerste doel van de nieuwbakken premier was om die recessie te bestrijden met extra bezuinigingen bovenop de bezuinigingen die door zijn socialistische voorganger José Luis Rodríguez Zapatero waren doorgevoerd. Dit korten op uitgaven heeft grote gevolgen gehad voor het Spaanse onderwijs, de gezondheidszorg, de pensioenen en de werkgelegenheid.
In 2012 was het verschil tussen de inkomsten en uitgaven van de staat al negatief met 108,8 miljard euro (10,5% van het bbp) en al meer dan dat in het laatste jaar van Zapatero het geval was. De socialistische premier kreeg veel kritiek van de rechts-conservatieve oppositiepartij PP over zijn economisch beleid.
Sinds 2012 is het tekort wel gedaald, maar behoort nog steeds tot het hoogste tekort binnen de EU. Het gemiddelde tekort van alle lidstaten samen is 1,5%, terwijl dat van Spanje op 4,5% ligt.
Vanaf het aantreden van het kabinet Rajoy tot het einde van het eerste half jaar van 2017 is de totale schuld gegroeid tot 447 miljard euro. Dat is een toename van 81,2 miljard euro per jaar en duidelijk boven de 74 miljard in de tweede termijn van voorganger Zapatero. Dus ondanks zijn principe van niet meer uitgeven dan je hebt, nam het overheidstekort dagelijks toe met 222 miljoen euro.
Dit heeft directe gevolgen voor de schuld van de Spaanse overheid. De laatste socialistische regering liet een schuld achter van 743,5 miljard euro. Op 30 juni 2017 was die schuld bijna 1.138 miljad euro en dus in 5,5 jaar tijd gegroeid met 535. Als de schuld wordt omgerekend per hoofd van de bevolking is deze toegenomen van 15.881 euro naar 24.455 euro per persoon.