Ondanks alle wereldproblemen, maakt de Nobelprijswinnaar zich het meest zorgen over het feit dat de literatuur, waaraan hij zijn succesvolle carrière te danken heeft, zou kunnen verdwijnen. In het verleden was het religie dat ervoor zorgde dat er een strenge censuur ingesteld werd op de religieuze onderwerpen waar wel of niet over geschreven mocht worden. Vervolgens waren het communistische en fascistische regimes die literatuur de mond snoerden.
Nieuwe inquisitie
In zijn column genaamd Nuevas Inquisiciones (nieuwe inquisitie) vertelt hij over de moderne vijand van de literatuur: het feminisme. Het feminisme is de meest vastberaden vijand van de literatuur. Het feminisme probeert het machogedrag en andere vooroordelen te verdrijven uit de literatuur.
Vargas Llosa spreekt uiteraard niet over alle feministen, maar wel de meest radicalen. Bijna niemand durft het aan om te protesteren tegen deze feministische aanval van vakbondsleden die woedende machoschrijvers zoals Pablo Neruda, Javier Marías en Arturo Pérez-Reverte uit de literatuurwereld wilde verbannen.
Het kwaad gaat nooit helemaal weg
De Franse schrijver en filosoof Bataille legt deze dreiging goed uit in een mooi – maar ook verontrustend – boek: De literatuur en het Kwaad. Hierin betoogt hij dat alles wat onderdrukt moet worden om een leefbare maatschappij te krijgen – destructieve gedachten of ‘het kwaad’- alleen aan de oppervlakte verdwijnt maar dat ze diep van binnen aanwezig blijven. Deze negatieve gedachten vinden vanuit daar weer een weg terug naar de maatschappij.
Literatuur is het medium om alle krankzinnige gedachten van de mens tot leven te laten komen en de lezer die gedachten te laten begrijpen en zelfs te laten beleven. De vrijheid die de literatuur op bepaalde plekken of in bepaalde tijden heeft gehad, zorgde ervoor dat er grootse literatuur bestaat. Literatuur die niet persé moreel of immoreel is, maar wel oprecht.
Geen grootse literatuur zonder krankzinnigheid
Degenen die denken dat literatuur ‘verdraaid’ of ‘onderdrukt’ kan worden maken een grote fout. Dat resulteert namelijk in literatuur die niet leeft, nooit groots kan worden en dus dood is. Dan kan geen mens meer ontsnappen aan de dagelijkse realiteit en wordt het echte leven een stuk zwaarder omdat er geen literatuur bestaat die verschrikkelijker en traumatischer is dan het leven zelf. Mario Vargas Llosa sluit zijn column af met de zin: ‘Mensen – en de extreme feministen – die er hard aan werken om literatuur te gronde te richten, richten het leven zelf te gronde. Is dat nu echt waar we naartoe willen?’