Pilar Montolio Romero is zo’n geriatrisch verpleegkundige. Moe van alles en van de ontwikkelingen in haar vakgebied die haar werk er zacht gezegd niet leuker op maken, schreef ze een open brief in El Salto, een onafhankelijk nieuwsmaandblad.
Lieve collega’s,
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben ontzettend moe… en teleurgesteld.
Ik werk al 23 jaar in de geriatrie, beter gezegd; ik ben klinisch verpleegkundige in de geriatrie. Ik ben van de generatie die nog geen bedliften had en die alles nog op eigen superkracht moest doen. Ook hadden we toen nog niet van die handige vloeibare zeep en meer van dat soort luxeproducten. We dienden standaard pijnbestrijding toe, deden intramusculaire injecties, gaven zelfs behandelingen, verzorgden wonden en plaatsten sondes. We verwarmden het eten, zetten de tafels en toebehoren op hun plek, we installeerden zelfs wasmachines, we hingen, vouwden en ruimden kleding op en maakten iedere dag de bedden op.
Maar goed, ik ben het dus zat om in ons vak de strijd aan te gaan met leidinggevenden en de autoriteiten daarachter, zowel in privéklinieken als in verpleeghuizen. Nu dacht ik dat we eindelijk, stukje bij beetje, dit mooie en tegelijkertijd zware beroep zouden veranderen. Ik geloofde dat dat kon met een nieuw bestuur of een nieuwe regering. Ik dacht dat we zouden stoppen met bepaalde dingen alleen omdat we er geld mee verdienden. Ik dacht dat ze ons eindelijk als mensen zouden zien, aangezien we 24 uur per dag bij onze patiënten zijn (en wij degenen zijn die ze helpen met opstaan, wassen, scheren, nagels knippen en hun urine, ontlasting, braaksel, snot, etensresten, kwijl, etcetera opruimen. Wij zijn degenen die hen eten geven, hun fruit klaarmaken, helpen als ze zich verslikken, hun voeding indikken zodat ze makkelijker kunnen eten, hen te drinken geven, controleren op abnormaliteiten, hen laten bewegen, zorgen dat ze niet te lang in dezelfde houding zitten of liggen, hen naar bed brengen, grappen met hen maken, hen zich op hun gemak laten voelen en ervoor zorgen dat ze voldoende eten.
En als hun einde nadert, ben je ervan overtuigd dat je er alles aan gedaan hebt om hun dagen mooier te maken en hen een waardig einde van hun levensweg hebt gegeven. En ik vergeet vast een heleboel die we nog meer doen, maar zelfs van het schrijven word ik moe. Ik word er ook moe van te zien dat in elk verpleeghuis voor ouderen de verpleegkundigen en andere werknemers of schoonmakers (bijna) altijd worden vergeten door bedrijf, management, planningsafdeling, fysiotherapeuten en zelfs bij sociaal-culturele activiteiten. Behalve dan als er iets fout gaat en iemand ter verantwoording moet worden geroepen.
Ik word moe van inspecties door mensen in pak met hun dossiers en bureaucratie. Moe om te zien dat ze amper vier dagen lang acht uur tijd hebben doorgebracht in een willekeurig verpleeghuis. De inspecties beperken zich altijd tot heel zakelijk gedrag, maar we blijven op dezelfde voet doorgaan, afgezien van kleine of grotere gebreken die zijn hersteld, maar die van zeer weinig nut zijn. Ik word ook moe van al die artsen die patiënten alleen maar volproppen met laxeermiddelen, paracetamol en hen klysma’s toedienen (vaak heb ik het idee dat ze een deal hebben gesloten met de fabrikanten van deze producten). Als het nou eens mogelijk zou zijn om met vezelrijke voeding en voldoende lichaamsbeweging de hoeveelheid medicatie – waar we allemaal aan meebetalen – omlaag te brengen. En als we dan toch zo goed bezig zijn, geef ze dan ook even een schouderklopje of zeg dat ze er goed uitzien.
Moe van al die mensen die naar voren geschoven worden door een of andere politieke partij. Tot voor kort had je alleen de Partido Popular en de PSOE. Moe van familieleden die – om hun geweten te zuiveren – alleen de kleur van de jas zien die we hun dierbaren hebben aangetrokken. Moe van iedereen die ons niet als gewone mensen behandelt en moe om me schuldig te voelen als ik me inzet voor betere arbeidsvoorwaarden.
Moe van douches die alle kanten uit sproeien behalve de goede, van luiers die per stuk gedeclareerd moeten worden, van kwalitatief slechte – of onbekende – crèmes, van douches waar geen enkele inspectiemedewerker zou willen douchen, of ze nu van patiënten of van werknemers zijn. Om die reden zou ik inspectiemedewerkers en verpleegkundigen (degenen die ook echt in het verpleeghuis werken) zelf de boel laten inspecteren. En als dat meer dan vier dagen in beslag neemt, dan maar meer…
Moe van mooie – maar totaal onpraktische – werkkleding, van overdadige luchtverfrissers, omdat de ouderen daar slecht tegen kunnen. Ik ben het zat dat mijn collega’s zowel fysiek als verbaal worden mishandeld door patiënten die alleen lichamelijke beperkingen hebben, of door enigszins aparte familieleden. Moe van dat er nooit actie ondernomen wordt totdat er honderden klachten binnen zijn gekomen.
Moe om toe te kijken hoe collega’s en andere professionals vertrekken, omdat zij ook moe worden van deze slopende situatie. Moe van die verschrikkelijke diensten, van het niet inzetten van vervangers bij verlof – want dan ben je maar met eentje minder – en moe dat mijn beroep zijn goede reputatie verliest. Dit terwijl mijn beroep echt geweldig is. Lang geleden koos ik ervoor en ik hoop niet te sterven zonder op zijn minst geprobeerd te hebben een tiende deel te bereiken van wat mijn dromen mij ingaven en dat dat niet een utopie zal zijn maar een beetje realiteit.
Ik denk dat ik spreek voor veel mensen in mijn vak, omdat niet alleen ík verpleegkundige ben, wij zijn geriatrisch verpleegkundigen.
Geriatrie in Spanje
In Spanje werken 850 geriatrisch verpleegkundigen in de publieke en privézorg op 9 miljoen ouderen. Dit terwijl het aantal 65-plussers snel verdubbeld zal zijn. In 2050 is één op de vijf mensen in Spanje ouder dan 80 jaar. De levensverwachting in Spanje voor mannen is 80 jaar en voor vrouwen 85 jaar. Dat is op Japan na de langste levensverwachting ter wereld en veel langer dan in omringende landen. Op dit moment is al 40% van de ziekenhuisaanvragen afkomstig van ouderen. Het aantal ouderen dat door familie wordt opgevangen daalt ook in Spanje. Vroeger werden op elke bejaarde die in een tehuis was nog 4 thuis door familieleden verzorgd. Op dit moment is het aantal vacatures in de geriatrie lastig op te vullen.