In 'Au, 't is me een stoornis' komen allerlei zaken aan bod die met Spanje te maken hebben. Het gaat over Maaike, een Nederlandse moeder, die in Spanje woont met haar man Fernando en twee zoons: Edwin en Stanly. De opvoeding van de oudste, Edwin, loopt stroef. Pas op zijn dertiende blijkt dat hij een Autisme Spectrum Stoornis (ASS) heeft. Dit boek gaat over de jaren waarin het gezin nog in het ongewisse leeft en over de opvoeding van een kind met ASS in het buitenland.
ADVERTENTIE
Behalve alle problemen en zorgen die aan bod komen, staat Au, ’t is me een stoornis ook vol leuke, komische en aandoenlijke anekdotes die voor een frisse wind zorgen. Het leest gemakkelijk weg en is ook zeker een aanrader voor mensen die niets met autisme te maken hebben.
Nieuwsgierig geworden? Neem dan gerust een kijkje op het auteursblog van Maaike Haaiveld.
Als smaakmakers publiceren we hier alvast twee korte passages uit het boek:
Maandag 24 december
(...) Voor de kerk lag een boomstam, aan de voorkant steunend op twee pootjes, met een gezichtje erop getekend en een 'barretina' op, een typisch Catalaanse muts, en een deken erover tegen de kou. Een Catalaanse gewoonte. Kinderen krijgen een stok waarmee ze op de stam moeten slaan, terwijl ze 'cagatio' zingen en ze de stam gebieden te poepen. "Cagatio' betekent letterlijk: 'poep, stam!' Als ze uitgezongen zijn, mogen ze onder de deken kijken wat de stam gepoept heeft: snoep of cadeautjes.
Maandag 31 december
(...) We legden uit wat de bedoeling was van de twaalf druiven die we hadden klaargezet. We hebben alle vier netjes de klokslagen afgewacht en op elke slag een druif naar binnen gewerkt. Per druif heb je drie seconden de tijd om die op te eten. Daarom hadden we ze van tevoren ontpit en ontveld, maar ik kwam toch tijd te kort. Ik had ze allemaal wel op tijd in mijn mond gestopt, maar na twaalf druiven kon ik geen woord meer articuleren, zeg maar.
¡Viva españa!
