Else Beekman
Wie houdt van autorijden met uitdaging, moet ooit deze iconische route in Spanje gereden hebben. De “de weg van de 365 bochten”, is een van de meest spectaculaire, én bochtigste, wegen van in het hele land. In minder dan 30 kilometer doemen er ruim 300 bochten op. Adembenemend mooi, maar niets voor wie snel wagenziek wordt.
Het gaat om de GC-200 die aan de westkant van Gran CanariaAgaete en La Aldea de San Nicolás verbindt. Vanuit Puerto de Mogán zijn er ook een paar aansluitingen. Deze weg kronkelt als een meanderende slang door het fraaie berglandschap en volgt dasarmee nauwgezet de grillige contouren van de ruige en rotsachtige kustlijn.
Je hebt als bestuurder stalen zenuwen nodig en het is raadzaam rustig te rijden omdat de afgrond nooit ver weg is! Bovendien wil je ook genieten van het uitzicht dat echt onvergetelijk is. Je kijkt neer op schilderachtige baaien met afgelegen stranden, stijle kliffen en indrukwekkende ravijnen, met altijd de Atlantische Oceaan als decor. Maar, bewaar dat wel voor de momenten dat je je auto even stilzet op een van de schaars aanwezige miradores.
De bijnaam ‘weg van de 365 bochten’ klinkt overdreven, maar blijkt verrassend accuraat: gemiddeld maakt een bestuurder hier elke paar seconden een nieuwe bocht. Van haakse haarspelden tot vloeiende S-bochten, een pauze van aan je stuur draaien krijg je niet.
Van gevaarlijke geitenpad tot cultweg
Vroeger was de GC-200 berucht. Tot in de jaren zeventig waren er nauwelijks vangrails. Rijden betekende: goed sturen, niet te hard en vooral: geen fouten maken. Tegenwoordig is de weg op veel plekken versterkt en zijn er veiligheidsmaatregelen genomen. Toch blijven sommige stukken afgesloten vanwege instortingsgevaar of vallende stenen.
Tegenwoordig vormt de snellere GC-2 met tunnels een veilig en snel alternatief tussen Agaete en Las Palmas en wordt de oude GC-200 minder gebruikt. Tussen La Aldea en Agaete wordt nog gewerkt aan de doortrekking zodat de hele westkant van het eiland via de veilige snelweg te bereiken is.
Dat schrikt avontuurlijke bestuurders niet af om alsnog voor de GC-200 te kiezen. Dit is inmiddels een ware klassieker voor motorrijders, wielrenners en autoliefhebbers. Die zien dit als de ultieme ‘rijervaring’ in de Canarische archipel.
Niet voor iedereen geschikt
Toch is de GC-200 geen alledaags ritje. De combinatie van steile hellingen, beperkte zichtbaarheid en het constante draaien vraagt veel concentratie. Voeg daar de kans op plotselinge mist of zijwind aan toe, en je begrijpt waarom ervaring hier telt. De lokale overheid waarschuwt met enige regelmaat voor roekeloos rijgedrag. Ongelukken gebeuren vaak door overschatting van eigen rijvaardigheid. En als je wilt genieten van het uitzicht, stop dan op een daartoe geschikte plaats.
Miradores
Al is het aantal plaatsen waar je veilig kunt stoppen voor een weg met vrijwel continu panorma’s erg beperkt. De Mirador del Balcón is de bekendste en officiële mirador van de weg. In de volksmond ook bekend als Andén Verde. Hier kun je via een moderne glazen pasarela veilig van het uitzicht genieten. Verder zijn er aan paar kleinere parkeervakken en informele stopplaatsen langs de klifsecties tussen Agaete en La Aldea. Deze worden hier en daar in reviews beschreven, maar hebben geen officiële naam of bord ‘Mirador’.
Meer wegen met veel bochten, maar geen als deze
Spanje kent meerdere beroemde bochtige wegen. Denk aan de MA-2141 naar Sa Calobra op Mallorca, met zijn spectaculaire 270-graden-bocht. Of de C-255 tussen Tossa de Mar en Sant Feliu de Guíxols in Catalonië. Maar geen enkele is zo intens als de GC-200. Het is precies die combinatie van natuurgeweld, uitzicht en technische uitdaging waaraan deze weg zijn reputatie te danken heeft.
De gevaarlijkste wegen van Spanje: één traject springt eruIt