Else Beekman
Met een opvallend bord zegt de Universiteit van Granada ‘nee’ tegen helikopterouders aan universiteit. Het simpele A4’tje lokt een nationale discussie uit over volwassenwording, opvoeding en autonomie van studenten.
In de Faculteit der Onderwijswetenschappen van de Universiteit van Granada (UGR) hangt sinds kort een ogenschijnlijk eenvoudig bord: “No se atiende a padres. Todo el alumnado matriculado en Prácticas es mayor de edad.” Vrij vertaald: “We staan geen ouders te woord. Alle ingeschreven studenten voor praktijkonderwijs zijn meerderjarig.” De boodschap, ondertekend door het Vicedecanaat van Praktijkonderwijs, trok direct veel aandacht op sociale media.
Wat begon als een intern signaal aan ouders die zich te veel bemoeien met de studie van hun kind, groeide uit tot een breed debat over ouders aan universiteit en de rol van volwassen kinderen in het hoger onderwijs.
Steeds meer Spaanse jongeren gebruiken AI als vertrouwenspersoon
Oproep tot volwassenheid
Volgens Pedro Ángel Valdivia, de verantwoordelijke vicedecaan, was het bord bedoeld als een symbolische herinnering aan iets essentieels: “Onze studenten zijn volwassen mensen. De universiteit is er om hun zelfstandigheid, verantwoordelijkheidsgevoel en persoonlijke ontwikkeling te stimuleren,” vertelde hij aan Cadena SER.
De aanleiding was het toenemende aantal ouders dat zich persoonlijk meldt met vragen of klachten over het stageprogramma van hun kinderen, die vaak 22 of 23 jaar oud zijn. In een interview met La Vanguardia gaf Valdivia aan dat het om een klein aantal gevallen gaat, maar dat het gedrag symptomatisch is voor een bredere trend: overmatige betrokkenheid van ouders.
Een generatie onder toezicht?
Het fenomeen van de zogeheten helikopterouders, ouders die alles rondom hun kinderen nauwlettend controleren, is niet nieuw, maar lijkt zich nu ook tot het hoger onderwijs uit te breiden. Volgens sociologe Lola Martín-Lagos van dezelfde universiteit is dit deels te verklaren door de nasleep van de coronapandemie. “Veel ouders voelen zich schuldig en compenseren dat door zich te intensief met hun kinderen te bemoeien. Dat gebeurt soms zelfs via digitale controle,” zegt zij.
Die aanpak kan de ontwikkeling van autonomie en weerbaarheid van jongeren juist belemmeren. Martín-Lagos stelt dat jongeren minder sociale verantwoordelijkheid krijgen dan vroeger, minder zelfstandig leren handelen en moeite hebben met het omgaan met frustratie. “Zonder autonomie is er geen echt leren,” benadrukt ze.
Kritiek én bijval
Op X (voorheen Twitter) reageerde hoogleraar Daniel Arias Aranda met scherpe bewoordingen: “Wanneer je op de universiteit zo’n bord moet ophangen, gaat er iets mis. Beste student: los je eigen problemen op en stuur papa of mama niet op pad.” Zijn bijdrage ging viraal en gaf het debat extra vaart.
Niet iedereen is het eens met de stellingname van de universiteit. Sommigen vinden het bord te afstandelijk of zelfs onvriendelijk. Toch krijgt het Vicedecanaat ook veel steun: “Meerderjarigen vertegenwoordigen zichzelf juridisch. Ouders hebben daar geen rol meer in,” schreef een jurist op sociale media.
Tussen betrokkenheid en bemoeienis
Het debat over ouders aan universiteit raakt aan grotere maatschappelijke ontwikkelingen. Waar ligt de grens tussen betrokkenheid en bemoeienis? Wanneer helpt ouderlijke steun, en wanneer belemmert die juist de ontwikkeling van zelfstandige volwassenen?
De Universiteit van Granada heeft met één A4’tje een fundamentele discussie aangewakkerd. In de woorden van Valdivia: “Wij leiden hier toekomstige leraren op. Als iemand autonomie nodig heeft, dan zijn zij het wel.”
Twee op de drie Spanjaarden wonen op 34-jarige leeftijd nog bij hun ouders