Dat was de periode waarin de regering de sluiting van alle niet-essentiële activiteiten verordende. De rechtbank oordeelde dat de stopzetting van de activiteiten van het bedrijf opgelegd door de regering valt onder de dekking van de vestigingspolis en dus gecompenseerd moet worden.
Het restaurant werd gedwongen om 80 dagen te sluiten vanaf 16 maart 2020. De kern van de rechtszaak was het bepalen of er sprake was van een dekking in de door het restaurant afgesloten polis, afhankelijk van het feit of de situatie, die ontstond na het koninklijk besluit van 14 maart en die leidde tot de sluiting van het restaurant, reden zou zijn voor compensatie.
De rechtbank heeft geoordeeld dat de stopzetting van de activiteit van het bedrijf, opgelegd door de regering in het kader van de maatregelen om de uitbreiding van het coronavirus een halt toe te roepen, valt onder de dekking van de vestigingspolis en dus onderhevig is aan compensatie. Daarom moet de verzekeraar het bedrijf nu 80.000 euro aan schadevergoeding betalen.
Zoals aan de resolutie wordt toegevoegd, heeft de eigenaar van het etablissement bij het afsluiten van de verzekering uitdrukkelijk om uitbreiding van de polis gevraagd zodat deze de stopzetting van de activiteit omvatte. Op zijn verzoek werd deze uitbreiding, waarvoor de eigenaar een hogere premie moest betalen, ondertekend.
Daarnaast is de rechter van oordeel dat “evenmin kan worden aangenomen dat de pandemische situatie, die aanleiding gaf tot de goedkeuring van de maatregelen vervat in het koninklijk besluit waarbij de alarmtoestand werd afgekondigd, als overmacht kan worden beschouwd. Dit omdat de mogelijkheid van periodiek lijden aan pandemieën een feit is dat door de verzekerinssector zelf wordt erkend. Het Burgerlijk Wetboek definieert ‘overmacht’ als gebeurtenissen die niet konden worden voorzien of die, voorzienbaar, onvermijdelijk waren.