Hoewel de reputatie van banken door hun handelswijze tot nabij nul is gedaald, spaarders en investeerders tegenwoordig hun tegoeden liever anderszins veiligstellen, is het aan de rechter om uit te maken wie er allemaal schuldig waren aan de verdwijning van 37.7 miljard euro uit de gemeenschapskas tussen 2004 en heden.
Al dan niet terecht worden bankmedewerkers en directeuren ervan beschuldigd te hebben gefraudeerd. Juridisch is dat lastig te bewijzen. Fraude veronderstelt immers opzettelijk bedrog met voordeelname. Eenvoudiger gezegd: het winnen van vertrouwen van een argeloze klant om hem te bedriegen en daarbij opzettelijk te benadelen.
Feit is dat het bankwezen de afgelopen decennia door een lawine van veranderingen is gegaan. Grotendeels op gang gebracht door politieke en internationale maatregelen, maar ook door nieuwe producten om met geld meer geld te maken. Dat laatste gebeurt nog altijd op een speculatieve wijze, omdat op veel producten van banken onvoldoende controle kan worden uitgevoerd.
De Spaanse regering blijkt echter niet doof voor de sociale onrust die onder klanten van banken is ontstaan, nu een reeks regionaal voorname banken het onderspit moest delven en zij hun redding bij de staat moesten aanvragen.
Deskundigen menen al langere tijd, dat de meeste Spaanse banken niet solvent zijn, zou er een ‘bank-run’ ontstaan. Zoiets zou in deze dagen opnieuw kunnen gebeuren als gevolg van het vertrouwensverlies door de Cyprus crisis.
Dit verklaart, dat nu reeds 90 bankiers gedaagd werden om hun handelswijze te komen verklaren en nog 2 gevallen (Miguel Blesa en Gerardo Diaz Ferran van Caja Madrid) worden bekeken. Van hun kant delen bankiers mee, dat er inderdaad fouten werden gemaakt als gevolg van onwetendheid en telkens opnieuw snel veranderende omstandigheden.
Van kwader trouw zou volgens hen geen sprake zijn. Deze kwestie is nu daarom onder de hamer. Het kan nog lang gaan duren voor hierover het laatste woord wordt gesproken.