El País meldde dat voor velen in Madrid vakanties vooral herinneringen uit het verleden betreffen en geenszins plannen voor dit jaar. “Ik kom uit het Caribisch gebied”, zei Isolina Medina tegen El País. “Hoe kan ik de vakantie niet missen als we waar ik vandan kom het strand voor de deur hebben?!”
Isolina, 68, woont al de helft van haar leven in Madrid. Ze emigreerde in de jaren negentig uit de Dominicaanse Republiek om een beter leven voor haar gezin te zoeken. Nu delen ze allemaal een gehuurd appartement in Orcasitas, een wijk met 23.000 inwoners. De helft van de bevolking daar komt uit Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. “De pandemie wilde een einde aan me maken, maar dat lukte niet”, zegt ze.
Ovoldoende inkomen
Bijna 60.000 mensen in Madrid zitten volgens de laatste gegevens van juli 2021 nog steeds in de tijdelijke ERTE-regeling. Veel huishoudens krijgen daarom elke twee weken een grote zak voedsel van hun buurtverenigingen.
Acompañando Procesos is een van die liefdadigheidsverenigingen. “Mensen halen het op bij de plaatselijke winkel omdat velen zich erg schamen om in de rij te staan”, zegt Javier Leis, een woordvoerder van de vereniging. Ongeveer 450 gezinnen zijn nu afhankelijk van deze organisatie, 50 minder dan tijdens het hoogtepunt van de pandemie. “In augustus sluiten de meeste organisaties, maar wij niet”, voegt hij eraan toe. “Mensen stoppen niet met eten in de zomer.”
Vergeten wijken
Sommige Madrilenen herstellen financieel van de pandemie, anderen blijven worstelen. De wijken ten zuiden van de stad worden bijna altijd vergeten door de autoriteiten. Veel inwoners van die buurten keken toe hoe de paar uur werk die ze hadden om huizen schoon te maken, ouderen te begeleiden of klusjes te doen, verdwenen toen de coronaviruscrisis in maart 2020 toesloeg. Nu hebben ze geen inkomen.
Voor velen bestaat hun dagelijkse bezigheid uit het naar de parochie of de buurtvereniging gaan om donaties van de voedselbank in te zamelen. Sommigen gaan maar één keer per maand naar de supermarkt, als er een koopje of uitverkoop is. De officiële cijfers weerspiegelen niet de onverwerkte hulpvragen.
Lockdown-effecten ongelijk verdeeld
In maart 2020 vertelde Gonzalo López, een doctor in de economie aan de Complutense Universiteit van Madrid, aan El Païs: “In tegenstelling tot eerdere pandemieën, heeft deze een andere sociale en economische impact. Om te beginnen zijn de effecten van lockdown ongelijk verdeeld naar inkomensniveau.”
Bijna anderhalf jaar later hebben duizenden gezinnen nog steeds weinig middelen en te weinig uren werk. In een intern rapport van de gemeente werd afgelopen oktober gesteld dat het meestal huishoudens met kinderen zjin die zich tot de sociale diensten wenden.
Madrid heeft het grootste percentage kinderen onder de armoedegrens; ongeveer 230.000, 9% van het nationale totaal.
Honger neemt geen vakantie
Ongeveer 190.000 mensen in de regio Madrid zijn afhankelijk van de Madrid Food Bank. “Honger gaat niet op vakantie”, legt Elena Doria, woordvoerder van de organisatie, uit.
Geen van de drie grote magazijnen die elke maand twee miljoen kilo levensmiddelen bevatten, is gesloten. “Het profiel van de mensen die komen is gestabiliseerd”, zegt ze. “Vijftig procent is buitenlands en 50% is Spaans; de meeste komen uit de midden- en lagere klassen; mensen die door de pandemie hun baan zijn kwijtgeraakt.”
In februari meldde het Rode Kruis tegemoet te komen aan de behoeften van 91.000 gezinnen in de stad. “Het profiel van degenen die komen is ook niet veranderd”, zegt woordvoerder Isabel Álvarez.
Wachtrijen bij de voedselbanken
Aluche is een van de districten die het hardst zijn getroffen door de pandemie. Mensen wachten nog steeds in de rij voor voedseldonaties. Afgelopen zaterdag kwamen zo’n 400 gezinnen hun maandelijkse zak met producten in ontvangst nemen, met daarin melk, olie, aardappelen, kilo’s groenten en fruit, citroenijs en een paar blikjes groenten.
Rogelio Poveda, 63, coördineert de distributie. “In augustus wordt het erger”, zegt hij. “De stijging van de elektriciteitsprijzen is een verschrikkelijke klap; ze bellen ons met de mededeling dat ze geen geld hebben om hun rekeningen te betalen.”
Er is niets van het gebruikelijke gebabbel dat je in een supermarkt vindt. De mensen komen aan met hun winkelwagentjes en gaan in de rij staan, één rij. “Mannen lijken zich meer te schamen om te komen, dus het zijn vaak vrouwen die de boodschappen ophalen”, zegt Poveda.