Het gaat om hele fijne deeltjes van 0,1 millimeter breed en 3 tot 6 millimeter lang die voorkomen van de Cantabrische Zee tot de Zwarte Zee. Het onderzoek is gepubliceerd in het tijdschrift PLoS ONE. De onderzoeksresultaten tonen een dominantie van cellulosevezels ten opzichte van synthetische polymeren en benadrukken dat verschillende oceanografische processen microvezels naar de grote mariene dieptes verplaatsen en accumuleren.
Het onderzoek documenteert de omvang van de aanwezigheid van dit type afval op de zeebodem (tot 2000 meter diepte) en kan helpen bij het ontwerpen van effectieve strategieën om de uitstoot van microvezels met mogelijk negatief effect op mariene ecosystemen te verminderen.
Microvezels vormen een van de meest voorkomende types microplastic die in zeewater voorkomt. Dit is de eerste keer dat in een onderzoek zo gedetailleerd in wordt gegaan op zo’n uitgestrekt gebied. Analyses werden gedaan van bezinksel op diepten tussen 42 en 3.500 meter op 29 verschillende punten in de Zuid-Europese zeeën.
De grootste dichtheid van microvezels werd aangetroffen in de Cantabrische zee, gevolgd door het westelijkee gedeelte van de Middellandse zee en de Alborán zee. De dichtheid is veel minder in het oosten van de Middellandse Zee en in de Zwarte Zee. De studie toont ook aan dat 20% van de deeltjes zich ophopen in de open zee tot meer dan 2000 meter diep.
‘De microvezels lijken zich te concentreren in de onderzeese kloven, terwijl de aantallen op de hellende, ondiepe zeebodem dichterbij de kusten veel minder zijn. Volgens onderzoeker Anna Sánchez Vidal verplaatsen die deeltjes zich vervolgens dankzij verschillende oceanografische processen naar grotere diepten. Ze noemde erbij nog dat bij een wasbeurt van een normale wasmachine wel 700.000 microvezels vrij kunnen komen.
De meest aangetroffen microvezel is cellulose, zowel van natuurlijke oorsprong (van katoen of linnen) als van viscose, gevolgd door acryl, polyamide, polyethyleen en polypropyleen. ‘Sommige van deze vezels zijn van plastic die, afgezien van dat die niet op korte termijn vergaan, ook chemische toevoegingen kunnen hebben, die gemakkelijk opgenomen kunnen worden in het voedselweb’, aldus de onderzoekster.
In het rapport concluderen de onderzoekers dat de noodzaak tot het bedenken van efficiente strategieën om de uitstoot van microvezels te reduceren evident is. ‘De textielindustrie moet een stap voorwaarts nemen in onderzoek en innovatie en in het ontwerpen van effectieve filters voor wasmachines en het beter behandelen van afvalwater. Consumenten zouden zich meer moeten richten op het kopen van duurzame kleding.
Op de foto is een microvezel van polyester te zien die werd gevonden in de Atlantische Oceaan tijdens een vergelijkbaar onderzoek. De foto werd genomen door Lucy Woodall (Natuurhistorisch Museum in Londen)