De contracten die ze krijgt aangeboden zijn meestal voor één, twee of maximaal vijf dagen in de eerstelijnszorg in Galicië. Nadat Alba afstudeerde als verpleegkundige aan de Universiteit van Santiago de Compostela schreef ze zich op 22-jarige leeftijd in bij het arbeidsbureau Sergas (Servicio Gallego de Salud, de Galicische gezondheidsdienst).
300 contracten voor één dag
Haar eerste contract was voor halve dagen met een duur van 20 dagen in een ziekenhuis op 70 kilometer van haar huis. Hiermee begon haar ‘contracten-ketting’ waarmee ze inmiddels de vloer van haar hele woning kan bedekken. Vele contracten volgden. Sommige voor één dag, andere voor vijf dagen van maandag tot en met vrijdag en weer andere om iemand te vervangen die met vakantie of ziek was. Ze werkte in streekziekenhuizen, in gezondheidscentra in kleine en grote gemeenten en soms dichtbij huis en soms moest ze er uren voor reizen. Van alle contracten die Alba heeft verzameld zijn er 300 voor slechts één dag. De meerderheid daarvan in gezondheidscentra in de provincie Lugo.
Geen rechten en straf
Het gevolg van al die tijdelijke contracten is dat ze geen vrije dagen, vakantie of ziekteverlof heeft. Als ze eens ziek is heeft ze twee opties: heel hard hopen dat men haar die dag niet belt of het haar aangeboden contract afwijzen. Dat laatste is een probleem, want wie banen afwijst wordt als straf door Sergas gedurende een jaar niet meer gebeld. Dan zit ze niet alleen een jaar lang zonder werk, maar het kost haar ook punten. Kostbare punten die nodig zijn om uiteindelijk voor een vaste baan als verpleegkundige in aanmerking te komen. ‘Er zijn verpleegkundigen die 60 dagen achtereen hebben gewerkt op een Intensive Care’, zegt Alba in de krant El Español. Zelf werkte ze de afgelopen maand 15 dagen achter elkaar. ‘Niemand die aan je vraagt of je moe bent en of je fysiek wel in staat bent om te werken. Je doet het, punt uit’.
Alba legt uit aan de krant dat zij en haar collega’s in theorie onder het statuut van werknemers vallen, maar dat dit alleen in theorie blijkt te zijn, omdat Sergas het niet volgt, terwijl dat statuut boven elke overeenkomst zou moeten staan. Sergas laat zich leiden door het contract dat de instelling heeft afgesloten met de vakbonden endat garandeert dat verpleegkundigen 365 dagen per jaar kunnen werken.
Wel heeft ze zich aangesloten bij een platform van verpleegkundigen dat strijdt tegen precaire banen in de gezondheidszorg en een waardige behandeling eist voor zorgpersoneel vanuit de overheid.
Alba houdt nog steeds vol, want ze wil niet zonder werk komen te zitten en hoopt nog steeds op een vaste(re) aanstelling binnen de gezondheidszorg. Daarnaast blijft ze studeren en slaagde al voor drie ‘oposiciones’ (Spaanse staatsexamens voor overheidsbanen). Tot slot heeft ze nog een probleem: ze wil kinderen, maar heeft geen idee hoe ze die zou kunnen combineren met haar onzekere werkzame bestaan.