Na eindeloos zoeken naar het ultieme droomhuis in het zonovergoten Spanje groeit de verleiding om enkele ‘details’ maar over het hoofd te zien. In 2003 kun je met een beperkt budget op de florerende, Spaanse vastgoedmarkt weinig eisen stellen.
‘Sin agua, sin luz’
In eerste instantie wijzen mijn echtgenoot Ramon en ik huizen ‘sin agua’ en ‘sin luz’ resoluut af. Maar langzaam maar zeker versoepelen wij onze eisen. Volgens de makelaar beschikken we voor 3000 euro over een eigen put en wie wil er nou afhankelijk zijn van een waterbedrijf?
We prijzen ons dan ook gelukkig als een makelaar ons vertelt dat de eigenaar van een minder courante ruïne in Benamargosa een waterput heeft laten boren. Misschien is het toch iets voor ons.
Truc met olievat
Vol goede moed bezoeken we de bouwval die nu een waterput heeft. Eigenaar Emilio neemt ons vol trots mee naar een grijze, plastic buis die voor het huis uit de grond steekt. Rondom de pijp ligt het vol gruis.
Ik denk stilletjes aan de spookverhalen die de ronde doen. Geliefd is de truc met een met water gevuld olievat dat op enkele meters diep in de grond is ingegraven. Als er een steentje in wordt gegooid, horen de potentiële kopers van het huis dat het steentje het wateroppervlak raakt. Zo hebben al heel wat buitenlanders een kat in de zak gekocht.
Put
Volgens Emilio is deze put 170 meter diep en heeft hij beslist water. Emilio pakt een steentje en gebaart dat we, net als hij, op onze knieën in het gruis moeten gaan zitten.
Sssst, fluistert hij. Wij kijken ademloos toe hoe hij het steentje in de pijp gooit en we horen het in de buis heen en weer tikken. Ik lig met mijn hoofd op de aarde. We wachten, secondenlang, de adem ingehouden.
Ik kijk geïmponeerd op naar Emilio. Zijn glasheldere ogen twinkelen. Pas na geruime tijd horen we: Plons. Het steentje heeft overduidelijk het water geraakt. Emilio grijnst en staat op. “Agua!”zegt hij zelfvoldaan.
Overdracht
Er is dus niets meer dat de aankoop van dit droomhuis in de weg staat. Elektriciteit en water. Daar doen we het voor. Kort daarop zitten we bij de notaris voor de overdracht.
Onze advocaat vraagt expliciet aan Ramon of hij gelooft dat de waterput in orde is. Ramon kijkt daarop indringend naar Emilio, knikt en zegt: “Ik geloof Emilio.” En daarmee is de koop bezegeld. Wij zijn de trotse eigenaars van een ruïne met waterput en laten de notaris hoofdschuddend achter.
Esther Rasenberg is sinds juli 2011, co-hoofdredacteur van Waterforum. Met haar partner Ramon heeft zij in 2003 een ruïne in Spanje gekocht. Zij heeft aan de lijve ervaren wat het gebrek aan water kan betekenen en wat het inhoudt om een, klein huis in de bergen van veilig water en sanitatie te voorzien. Deze column verscheen eerder op Waterforum.net.