In koortsige dromen krijg ik visioenen van de oorzaak. Witte emmers, zon, water, stilstaande leidingen. Langzaam maar zeker raak ik ervan overtuigd dat we lijden aan een legionella-infectie. Als we dat maar overleven.
IJlend kom ik tot de conclusie dat we besmet zijn geraakt door het inspecteren van de watertanks. Ramon heeft direct na aankomst gekeken hoe het waterpeil in de emmers stond en toen het vernevelde water ingeademd.
Drie dagen later werd hij ziek, dus werd het inspecteren van de watertanks mijn taak. Ik weet nog dat ik fit en gezond de klim naar boven maakte. Nadat ik deksel had opgelicht ben ik op een steen gaan staan en heb ik uitgebreid met mijn neus in de damp gehangen. En dat had ik dus niet moeten doen.
Temperatuur
Ramon knapt na een week als eerste weer wat op en onderzoekt op internet de ernst van de situatie. “Legionella openbaart zich tussen de 20 en 50 graden”, roept hij vanuit de woonkamer. De temperatuur schommelt hier de laatste weken tussen de 30 en de 40 graden.
Ik voel me onmiddellijk nog zieker worden. “Kunnen we iets doen”, vraag ik me bezorgd af. “Als we zorgen dat we geen waterdamp inademen, kan het geen kwaad”, constateert Ramon. “Laten we voorlopig maar niet douchen en het water door een expert laten testen.”
Wonder boven wonder knap ook ik een paar dagen later op en we gaan direct op zoek naar een laboratorium in de buurt dat het water kan testen. Het lijkt ons sowieso goed om de waterkwaliteit vast te stellen.
We drinken hier alleen water uit flessen, maar we hebben het vermoeden dat het kalkhoudende water erg slecht is voor apparaten en machines. We hebben ook geen flauw idee of er nog meer akelige bacteriën en virussen in het water huizen.
Wattip
We vinden in Torre del Mar een bedrijf dat bereid is de trip naar boven te maken voor onderzoek. De laborant arriveert op een ochtend voor de inspectie en het testen van de waterkwaliteit.
Hij pakt een wattip en schraapt wat materiaal uit de binnenkant van de kraan. Ook vult hij verschillende flessen met water. Als wij hem wijzen op de locatie van de emmers haalt hij onverschillig zijn schouders op. Dat hoeft geen probleem te zijn. “Kom over twee weken maar voor de uitslag”, zegt hij bij zijn afscheid.
Goed en slecht nieuws
Na twee weken rijden we naar het laboratorium. We nemen plaats aan een bureau waar een laborante de uitslag van het water met ons doorneemt.
Volgens haar is er goed nieuws en slecht nieuws. Er is geen legionella aangetroffen, maar verder is er van alles mis met ons water. Er zitten teveel zware metalen in, teveel kalk en ook de hoeveelheid sulfaat komt ver boven de norm.
“Het sulfaat is het gevolg van agricultuur. Boeren gebruiken het al decennia lang voor de druiventeelt,” vertelt de dame. Voor mijn geestesoog verschijnt Buurman Juan met een blauwe tank op zijn rug. Dat spul sijpelt dus uiteindelijk door tot op 170 meter diepte? Ze knikt: “Alles op het land komt uiteindelijk in het water terecht.”
Verbeteren waterkwaliteit
De laborante adviseert ons om contact op te nemen met een bedrijf dat waterzuiveringsinstallaties levert. Met een geschikte installatie kunnen we de kwaliteit tegen niet al te hoge kosten verbeteren. Wij knikken instemmend, maar zijn vooral opgelucht dat we aan het legionella spook zijn ontsnapt.
Esther Rasenberg is co-hoofdredacteur van WaterForum. Met haar partner Ramon heeft zij in 2003 een ruïne in Spanje gekocht. Zij heeft aan de lijve ervaren wat het gebrek aan water kan betekenen en wat het inhoudt om een klein huis in de bergen van veilig water en sanitatie te voorzien.