De leerlingen, Esther Martín, María Pérez en Paula López, zijn door de Europese Ombudsman in het gelijk gesteld. Zij volgen met z’n drieën het vak economie en zijn, zo blijkt uit het item van RTVE, enorm gedreven en maatschappelijk geïnteresseerd. Toen zij vorig jaar de Europese Unie behandelden, bezochten ze de rubriek ‘Historie’ op de EU-website, waar ze de tektst tegenkwamen ‘dat met de recente toevloed van vluchtelingen als gevolg van religieus extremisme en instabiliteit in Afrika en het Midden-Oosten de EU niet alleen voor het dilemma staat hoe met hen om te gaan, maar ook het doelwit is van verscheidene terroristische aanslagen’.
Onrechtvaardig
Dit stuitte de scholieren tegen de borst; zelfs in die maanden van afstandsonderwijs was de kleine klas het eens over de onrechtvaardigheid van deze woorden. Paula López, 18 jaar, vond dat deze kwetsbare groep ‘gestigmatiseerd werd en betoogt dat ‘de EU ons allemaal moet vertegenwoordigen’. Esther Martín, 17 jaar, benadrukt dat deze uitspraken gericht zijn op degenen die per boot aankomen en niet per vliegtuig: ‘Het is een vorm van angst en racisme’.
Doortastend en vastberaden
De leerlingen benadrukken dat het niet volstaat om ‘te praten en te debatteren’ als je iets wilt veranderen, maar dat er met argumenten moet worden ingegrepen. Zij hebben zich verdiept in de Verklaring van de Rechten van de Mens en de door Europa uitgevaardigde waarden. Als eerste dienden zij een klacht in bij degenen die verantwoordelijk waren voor de webpagina, maar er kwam geen reactie. Vervolgens wendden zij zich met hun verontwaardiging over deze ‘beledigende en discriminerende tekst tegen vluchtelingen en mensen van andere religies’, tot Lene Naesager, de Europese Ombudsman.
Nieuwe tekst
Ze hadden weinig hoop op reactie, tot zij een e-mail met de blauwe vlag en gele sterren ontvingen. De EU gaf de fout toe en veranderde de pagina in alle 24 EU-talen. Nu staat vermeld dat ‘de EU voor de uitdaging staat hoe voor hen [vluchtelingen] te zorgen en tegelijkertijd hun welzijn te waarborgen en hun mensenrechten te eerbiedigen’. Terrorisme wordt niet meer genoemd.
Naesager detailleerde in haar antwoord dat de Commissieleden toegaven dat ‘de vorige formulering verwarrend kon zijn’. ‘Het doet mij deugd te kunnen meedelen dat deze tekst is bijgewerkt om alle mogelijke conclusies die zouden kunnen wijzen op een verband tussen vluchtelingen en terrorisme, uit de weg te ruimen’, voegde zij eraan toe.
Sociaal denken
De meisjes zijn blij dat hun inspanning om ongelijkheid te bestrijden resultaat heeft opgeleverd. Zij zijn het voorbeeld dat je met hard werken dingen kunt veranderen en dat zelfs scholieren uit de provincie dit kunnen, daar zijn geen grote politici voor nodig. Ze maken zich zorgen dat ongelijkheid blijft voortbestaan en dat zij niet altijd in staat zullen zijn daar iets aan te doen. Hun economieleraar Chema Mezquita prijst het ‘ontwikkelde sociale denken’ van zijn leerlingen. Martín somt hun zorgen op, afgezien van school: ‘De LGTBI+ wereld, plattelandscultuur, feminisme, vluchtelingen…’
Voorbereid op de universiteit
Over een paar maanden gaan de leerlingen naar de universiteit, maar ze zijn trots op hun opleiding op het platteland. Zij betreuren het stigma dat de mensen in de dorpen onwetend zijn en betogen vurig dat ‘het plattelandsleven niet alleen over landbouw en veeteelt gaat’.
‘Wij zijn even goed of beter voorbereid’. Esther overweegt om rechten en politicologie te gaan studeren, María vindt psychologie interessant en Paula denkt erover om arbeidsverhoudingen te kiezen. Zij gaan ervanuit dat zij wegtrekken uit hun dorp, maar benadrukken één ding: zij moeten kunnen terugkeren. Het mag niet zo zijn dat het gebrek aan diensten, zoals gezondheidszorg, bankkantoren of goede internetverbinding, hen beperkt in hun keuze waar zij zich in de toekomst willen vestigen.