De maximale duur van een huurcontract gaat terug van 5 naar 3 jaar, waarmee huren meer een tijdelijke optie wordt ten opzichte van de zekerheid van het bezitten van een woning. Dit zegt het Platform voor huisvesting. Dit heeft een klacht ingediend omdat het van mening is dat de wet de huurmarkt nog precairder maakt dan deze al is.
Bovendien zou de wet er enkel voor zorgen dat het de bezitters van de enorme woningvoorraad in Spanje gemakkelijker hun woningen kunnen verhuren in afwachting van een betere woningmarkt over een paar jaar om dan de woning alsnog te verkopen.
Zo wordt de huurmarkt ‘gereduceerd tot het minste kwaad’ dat de veelal financiële instellingen inclusief de ‘banco malo’ moeten ondergaan om van hun stock af te komen. Hiertoe worden de rechten van de huurder gereduceerd, zodat deze geen spelbreker kan zijn bij een toekomstige verkoop.
Het contract en de hoogte van de huur wordt op basis van de nieuwe wet bepaald in overeenstemming tussen de partijen. Het is niet langer verplicht als verhuurder om de prijsindex aan te houden als referentie voor de hoogte van de huur of bij huurverhogingen.
Een huurder die meer rechtszekerheid wil, dient zijn huurcontract te registreren in het Eigendomsregister. Doet hij dat niet, dan hoeft de verhuurder bij eventuele verkoop of terugname van het huis zich niet aan het contract te houden. De regel ‘koop breekt geen huur’, geldt dus niet meer.
De wet bepaalt ook dat een eigenaar die zelf in zijn woning besluit te gaan wonen of die er familie in wil zetten, de huurder eruit kan zetten met een opzegtermijn van twee maanden.
Bij achterstallige betalingen van de huur door de huurder kan er binnen tien dagen een uitzetting volgen, zolang de huurder hiertoe niet in verweer is gekomen bij de rechter. Voor de verhuurder geldt dan 1 maand opzegtermijn. De wet verplicht de verhuurder wel om de huurder op de hoogte te stellen van eventuele plannen voor verkoop van de woning.
Verhuur aan toeristen
De nieuwe huurwet sluit de regulering van toeristische verhuur uit. Dit betekent dat dit type verhuur onder de regelgeving van de betreffende autonome regio’s komt te vallen. Deze is doorgaans strikter en vereist meer van de verhuurders dan de tot nu toe geldende LAU (Ley de Arrendamientos Urbanos). Bovendien zullen per regio andere voorwaarden gaan gelden, wat de taak van de bemiddelaars tussen de vakantiewoningen en toeristen een stuk gecompliceerder zal maken.
Het wordt dus veel moeilijker om vakantiehuizen- en appartementen op legale wijze te verhuren. Een praktijk die in Spanje veelvuldig voorkomt, met name tijdens Semana Santa en in de zomermaanden. Uit een onderzoek van La Caixa in 2012 blijkt dat het aantal mensen dat verblijft in vakantieappartenten drie keer het aantal is dat voor een hotel of appartementencomplex kiest. In hetzelfde jaar werden 43,1 miljoen nachten doorgebracht in woningen die niet officieel geregistreerd stonden als toeristische accomodatie.
Tot nu toe gold als enige verplichting aan de eigenaren van dergelijke toeristische etablissementen dat ze de extra inkomsten moesten opgeven aan de belasting. Hiertegen bestaat al jarenlang heftig verzet vanuit de hotelindustrie vanwege de ‘oneerlijke concurrentie’ die dit type particuliere vakantieverhuur met zich mee zou brengen.