Al snel legt hij de duimendikke documenten opzij. Het veiligheidsplan, aardbevingsbestendig bouwen, duurzame energie en ecologische maatregelen. Het kan hem overduidelijk weinig schelen. Kortaf zegt hij: “We moeten beginnen met water. Anders kan ik niks.”
Twee polyester emmers
Opgewekt wijs ik hem op de grijze pijp voor het huis. Onze trots, de waterput! De Ier fronst zijn wenkbrauwen, kijkt me meewarig aan en richt het woord vervolgens meteen tot Ramon.
“Voor de bouw is veel water nodig. We hebben geen idee hoeveel water er in die put zit. Dat komt later wel. Kom eens mee.” Ramon en ik volgen gedwee. Colin wijst omhoog naar de elektriciteitsmast die tussen de amandelbomen boven aan de landsgrens staat.
“Daarboven plaatsen we twee polyester emmers van elk drieduizend liter. Op die hoogte zijn we zeker van voldoende waterdruk. Jij gaat beneden in het dorp op zoek naar iemand die de emmers kan vullen”, zegt hij nors. Tot mijn grote verbazing knikt Ramon alsof hij deze hele exercitie niet meer dan logisch vindt.
Waterdealer
Waar de emmers moeten komen, is het ongelofelijk steil. Ik kan me amper voorstellen dat er tussen de amandelbomen überhaupt ruimte voor iets is.
Op zijn eerste werkdag hakt de Ier in de rots, net onder het zandpad, een plateau uit voor de gigantische emmers. De dag erop worden het zand voor de ondergrond en twee, grote emmers afgeleverd en geplaatst.
Intussen heeft Ramon in de dorpskroeg de plaatselijke waterdealer gevonden. Voor honderd euro brengt Alejandro zesduizend liter water in zijn vrachtwagen naar boven.
De plaatselijke waterdealer Alejandro
We betalen met deze oplossing dus zo’n anderhalve eurocent per liter. Het water in Nederland is dus eigenlijk onwaarschijnlijk goedkoop, besef ik me ineens.
Bovendien laat de kwaliteit van het Spaanse water ook te wensen over. Alejandro verzekert ons vooraf dat we het water onder geen enkel beding mogen drinken. Met zijn vrachtwagen vervoert hij niet alleen water, maar ook allerlei andere vloeistoffen.
Gehandicapte slak
De volgende dag horen we Alejandro al van mijlenver aankomen. De roestige vrachtwagen komt knarsend en piepend als een gehandicapte slak de steile zandweg op. Af en toe stopt Alejandro voor een praatje met wat buurtgenoten.
Eenmaal boven aangekomen lost hij het water via een forse, gele slang in beide emmers. In de tussentijd steekt hij een sigaretje op en babbelt er vrolijk op los. Als de emmers vol zijn draait Ramon de hendel onder een van de emmers open en we horen hoe het water door een zwarte slang naar beneden vertrekt.
“Waaaater!!!”, echoot het door het dal. We horen het beneden klateren en spetteren. Colin heeft de provisorische kraan onder aan de zwarte slang opengedraaid. Het groenige water spuit nu met flinke kracht in een blauwe ton die voor het huis staat. Colin is tevreden want hij heeft nu water om specie te maken. Zijn hindernis is genomen. De bouw kan eindelijk beginnen.
Esther Rasenberg is sinds juli 2011, co-hoofdredacteur van Waterforum. Met haar partner Ramon heeft zij in 2003 een ruïne in Spanje gekocht. Zij heeft aan de lijve ervaren wat het gebrek aan water kan betekenen en wat het inhoudt om een, klein huis in de bergen van veilig water en sanitatie te voorzien. Deze column verscheen eerder op Waterforum.net.